هدیه زیارتی وزارت رفاه به بهای 850 میلیارد تومان؛ توفیقی که شامل حال همه نمی شود

شایانیوز- اخیرا عبدالرضا داوری، در حساب کاربری خود اطلاعیه ای مربوط به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را منتشر نموده است که بحث برانگیز شد. این اطلاعیه به طور کل در خصوص امتیازات سفر اربعین برای کارکنان این وزارتخانه و سازمان های تابعه تدوین شده است. در همین راستا به پرسنل وزارت کار و سازمان هایش مواردی تعلق گرفته که مجموعا شامل 3 روز مرخصی تشویقی، 5 میلیون تومان کمک هزینه و یک میلیون تومان پرداخت هزینه برای هر یک از اعضای خانواده جهت اعزام به راهپیمایی اربعین می شود.

هدیه اربعین به بهای 850 میلیارد تومان 

بی شک اعزام به سفری چنین روحانی از ارزش و اعتبار زیادی برخوردار است. خصوصا اگر بسیاری از کارکنان یک مجموعه، قلبا میل به زیارت اماکن مقدسی چون مرقد امام حسین (ع) را داشته باشند، اما دست و بال توان مالی شان به سقف بلند چنین آرزویی نرسد. اما اینها ارزش معنوی ماجراست.  حال آنکه با نگاهی عمیق تر، موضوع دیگری نیز به میان می آید که خواه یا ناخواه ممکن است ذهن هر مخاطبی را به خود مشغول دارد. موضوعی که همانا در ارتباط با بودجه ی معین شده برای چنین اقداماتی است. لذا در همین خصوص، با یک حساب سرانگشتی می توان تخمین زد که اگر تنها 20 درصد از پرسنل وزارت کار به راهپیمایی اربعین بروند، بار مالی آن برای دولت برابر با 850 میلیارد تومان خواهد بود. کما اینکه این 850 میلیارد تومان که وزارت کار می خواهد برای سفر اربعین هزینه نماید، آنقدر رقم بزرگی است که شمردن صفرهای آن نیز برای برخی غیر قابل تصور است.

حال آنکه می توان با همین مقدار پول، 1500 واحد آپارتمان 70 متری را در طرح مسکن ملی ساخت و یا حتی در نگاهی دیگر، می توان با آن 5700 شغل با دوام همراه با وام 150 میلیون تومانی ایجاد کرد. حال خود حساب کنید که فقط در میان کارمندان وزارت کار، چندین نفر می توانند وجود داشته باشند که با حقوق دریافتی خود، قادر به تهیه ی مسکن و یا بعضا اجاره ی آن باشند، بدون اینکه فشار قابل توجهی را متحمل شوند. گفتنی است که امام حسین (ع) خود فرزند خلف امام علی (ع) است که همیشه الگویی مناسب و قابل اتکا در خصوص آموزه هایی بوده که جامعه ی اسلامی را به هواخواهی از نیازمندان تشویق کرده است.

سفره ای که برای همه جا ندارد

این قصه را می توان از پنجره ای دیگر نیز بررسی کرد. بودجه ای که در اختیار وزارت کار قرار می گیرد، حتما به حد انتظار کافی است که بخشی از آن را صرف بذل و بخششی اینچنینی می کند. اما سوال اینجاست که آیا به عنوان مثال، باقی وزارتخانه ها نیز بر اساس بودجه ی دریافتی خود، قادرند چنین رخداد نیکویی را برای کارمندانشان رقم بزنند؟ حال آنکه شاید محول کردن بودجه بندی و برنامه ریزی چنین رخدادهایی، تنها به یک ارگان مستقل، سفره ای را پهن کند که کارمندان سراسر کشور بتوانند از محتوای آن بهره ببرند. چرا که به طور قطع، برای امام حسین (ع) نیز زائری که از کارمندان وزارت کار است با زائری دیگر از ارگانی دیگر تفاوتی نخواهد داشت.

علاوه بر تمام اینها، بی شک اگر کسی میل به دست یابی به چنین توفیقی را داشته باشد، در حد توان برای آن خواهد کوشید. لذا به اندازه ی بودجه ی خود، مقدمات سفرش را نیز فراهم خواهد کرد. بنابراین می توان نتیجه گرفت تعدادی که رفتن به چنین سفری، به طور کل از توانشان خارج باشد، به وسعت تمام وزارتخانه نیست. اما فقط خدا می داند که چندین نفر به جهت مشکلات معیشتی و تهیه مسکن، صبح به صبح صورت خود را ابتدا با سیلی سرخ کرده و سپس در محل کار خود حاضر می شوند!

در پایان باید گفت که در صورت رخ دادن این اتفاق پسندیده، امید بر این است از همین حالا که تا موعد مقرر، زمان قابل توجهی در پیش است، مقدمات اسکان و سفری درخور، برای این حجم از زائر نیز، در دست بررسی متولیان مربوطه قرار گرفته باشد.