یکی طرفدارای محمد رضا گلزار از برق بکشه؛ دستاشونو سه متر بردن بالا واسه طلاق آیسان!

شایانیوز- اگر بخواهیم حواشی چند وقت اخیر کل سینما و تلویزیون را بگذاریم یک طرف و حواشی رضا گلزار و همسرش آیسان آقاخانی را طرفی دیگر، اغراق نکرده ایم که بگوییم یک تنه از همه پیشی گرفته اند. موضوع جایی عجیب می شود که دریابیم موج های سنگین این حواشی اغلب توسط سایرین ایجاد می شوند تا خود گلزار. اما ذات حواشی اینگونه است که چه مثبت باشد چه منفی تا مدت های مدیدی نام شخص مورد را نظر در راس اخبار نگه می دارند.

موج حواشی خنده دار بعد از ازدواج سلبریتی معروف

اکنون بعد از موج حواشی نامنظمی که با ازدواج گلزار رقم خورد و هر کدام به تنهایی می توانند سناریوی داستانی مستقل و سرگرم کننده ای باشند، با یک اقدام عجیب دیگری از سمت به اصطلاح هواداران گلزار رو به رو شدیم و این حرکت همانا راه اندازی کانالی ویژه به جهت روزشماری طلاق این بازیگر در شبکه های مجازی است که در نوع خود آنقدر تاسف بار بود که حقیقتا در ابتدای امر ماندیم بگوییم از سمت هواداران گلزار شکل گرفته یا دشمنانش!

جالب تر و در عین حال تاسف بارتر از ایجاد این کانال، بالارفتن عجیب و غریب شمار دنبال کنندگان آن است. هرچند این احتمال نیز می رود که ایجاد کنندگان چنین سکوهایی فقط به صرف مصادره به مطلوب کردن یک خبر از آب گل آلودشان ماهی گرفته و ممکن است تنها بستری را برای اهداف تبلیغاتی ایجاد کرده باشند که اگر چنین باشد هدف غایی آن، عضو گیری هرچه بیشتر و درآمد سازی یک قشر در گروه ساده لوحی قشری دیگر است. 

گلزار امروز که جدا نشد! به امید خدا فردا!

اما سوال اینجاست که حتی اگر چنین نیز باشد آن دنبال کنندگان دقیقا چه چیز را در فروپاشی زندگی هنرمند محبوبشان می جویند؟!حتی تصور و حلاجی اینکه عده ای صبح به صبح چوب خط کشیده و به آخر خوشبختی دیگران نشسته اند نیز باعث مغز درد می شود!

آیا چنین عملکردی که جدای از غیر اجتماعی بودنش غیر انسانی نیز هست، درخور هویت افرادی است که خود را هوادار می نامند؟ کما اینکه همیشه سوال بوده که چرا در سرتاسر جهان زمانی که فردی به واسطه ی هنر و دانش خود در عرصه ای صاحب نام و آوازه می شود، گاها مخاطبین اخبار زرد زندگی شخصی اش، از تعداد مخاطبین آثار هنری او بالاتر می رود؟! و اگر بخواهیم تمام اینها را نیز کنار بگذاریم به این موضوع می رسیم که چگونه عده ای  با ذات بدخواهی، لباس هواداری به تن کرده و اینچنین محق جولان می دهند؟! آیا این اعمال ریشه در اختلالات رفتاری خاصی دارند؟ آیا وقت آن نرسیده که به جای سوژه کردن و خندیدن به چنین فرآیند تاسف باری، افرادی که در خصوص علوم رفتار شناسی مهارت دارند پا میدان گذاشته و یک گوشه ی کار را بگیرند؟ آیا بهتر نیست خود این اشخاص یا دیگرانی که به گونه ای با آن ها در تعاملند اندکی عمیق تر به ماجرا بنگرند؟ آیا انتهای این چاه تاریک و خطراتی که در نهایت از فرد آغاز شده و ابعاد گسترده ی جامعه را هدف می گیرد را می بینند و به دنبال راه چاره و درمان هستند یا دست روی دست و پا روی پا انداخته و به افق بی خیالی چشم دوخته اند تا در نهایت، با زوال اندیشه و فرهنگ، به سمت دوران غارنشینی عقب گرد کنیم؟!

به جای خندیدن به معضلات اجتماعی به فکر درمان باشیم!

این سوال ها و صد ها یا شاید هزاران سوال دیگر، هربار که چنین اخباری را می شنویم با بار عظیمی از تاسف بر دوشمان سنگینی می کنند و بدتر اینجاست که تا به امروز نیز پاسخی برای آن وجود نداشته است. اما چیزی که جای خالی اش در مواجهه با رخداد های اینچنین احساس می شود، تلاش کافی برای تغییر و رشد شخصیت و روان اجتماع، چه در نوع فردی و چه گسترده ی آن است. باشد که هرکس به قدر وسع و توان خود، نیکو در جهت دستیابی به آن کوشا باشد.