شکنجه هولناک وایکینگها؛ ریههای قربانی رو از پشتش میکشیدن بیرون تا مثل بال عقاب بشه
وایکینگها قومی در قرون وسطی اروپا بودند که نوعی از شکنجه را اجرا میکردند که تصورش هم دردناک است: آنها ریههای فرد را از پشت بیرون میکشیدند
شایانیوز- وایکینگها، مردمانی از سرزمینهای اسکاندیناوی، از اواخر قرن هشتم تا میانه قرن یازدهم میلادی، دریانوردان و فاتحان دریایی بودند درون جامعهای پیچیده با قوانین قبیلهای، باورهای نوردیک و ساختار اجتماعی مشخص. آنها ترکیبی از شجاعت بیباکانه، استراتژیهای نظامی دقیق، و وفاداری شدید به خانواده و قبیله بودند. در زندگی روزمره، وایکینگها به کشاورزی، تجارت و صنایع دستی مشغول بودند، اما تصویر غالب در تاریخ و ادبیات اروپایی، جنگجو و غارتگر بودن آنهاست. این تضاد میان حیات عادی و خشونت نظاممند، باعث شده است تا رفتارهای افراطی و خشونتآمیز وایکینگها، مانند شکنجه عقاب خونین، در کانون توجه تاریخنگاران و اسطورهشناسان قرار گیرد.
یکی از وحشتناکترین و در عین حال مرموزترین روشهای مجازات و انتقام وایکینگها، شکنجه عقاب خونین (Blood Eagle) است. این شکنجه به طور دقیق در چند منبع تاریخی مربوط به قرون وسطی در اروپا ذکر شده است و شامل باز کردن پشت قربانی، بریدن دندهها از ستون فقرات و بیرون کشیدن ریهها به شکل بالهای عقاب بوده است. قربانی معمولاً رهبر یا جنگجوی مغلوب دشمن بود و این شکنجه همزمان با تحقیر و ایجاد رعب و وحشت اجرا میشد. هدف آن، تنها نابودی فیزیکی نبود، بلکه فرهنگ انتقام و قدرتنمایی اجتماعی را نیز بازتاب میداد.
با این حال، منشأ دقیق شکنجه عقاب خونین همچنان موضوع بحث پژوهشگران است. بسیاری از تاریخنگاران مدرن، مانند ریکیاردسون و پترسون، معتقدند که این شکنجه بیشتر یک ابزار روایت ادبی و اسطورهای بوده تا یک اقدام عملی گسترده. شواهد باستانشناسی محدود هستند و جمجمهها یا اسکلتهایی که خشونت را نشان میدهند، به سختی میتوانند به شکل قطعی به این نوع شکنجه نسبت داده شوند. در واقع، برخی پژوهشها نشان میدهند که توصیفات موجود ممکن است غلو یا ابزاری برای ترساندن دشمنان بوده باشد و نه دستورالعملی عملی برای اجرای دقیق روی میدان نبرد.
اجرای مراسم عقاب خونی
بر اساس روایتها، در این مراسم، پوست کمر قربانی را جدا شده، عضلات پشت بریده میشدند، دندهها از ستون فقرات جدا و تا میشدند و سپس ریهها برای نمایش بیرون کشیده میشدند. طبق روایتهای به جا مانده، قربانی تا پایان شکنجه زنده بوده و نفسهای آخرش موجب حرکت ریهها میشد که صحنهای شبیه بال زدن عقاب ایجاد میکرده است. در برخی گزارشها، ریختن نمک بر زخمهای قربانی نیز ذکر شده است.
با این حال، این روایتها ترکیبی از واقعیت و افسانه هستند. پژوهشهای اخیر نشان میدهد بخشی از این شکنجه با ابزارهای عصر وایکینگها امکانپذیر بوده، اما برخی بزرگنماییها، مانند حرکت ریهها شبیه بال پرنده، حقیقت ندارد. قربانی معمولاً در مراحل ابتدایی به دلیل شوک و خونریزی شدید جان میباخته است. شواهد تاریخی مستقیم بسیار اندکاند؛ اما روایتهایی همچون داستان پسران رگنار تأییدی بر این ماجراست.
داستان از این قرار است که رگنار توسط پادشاهی به نام ایوار بی استخوان، به درون چاهی پر از مار انداخته شده و کشته شد. پسران رگنار، قاتل پدرشان ایوار بی استخوان را به همین طریق «عقاب خونین» شکنجه کرده و کشتند.
همچنین دو روایت از قتل هالفدان هالگ توسط تورف اینار وجود دارد که در آن دندهها بریده و ریهها بیرون کشیده میشوند، با هدف قربانی کردن فرد برای اودین، خدای نورس.
امکانپذیری عملی مراسم
متخصصان آناتومی برای اجرای مراسم عقاب خونی با ابزارهای آن سه چالش اصلی شناسایی کردهاند:
1. برداشتن سریع پوست و عضلات پشت برای دسترسی به دندهها
2. باز کردن حفره قفسه سینه بدون قطع شریانهای اصلی که موجب مرگ سریع شود
3. جابهجایی دندهها و بیرون کشیدن ریهها به شکل بال عقاب
تحقیقات نشان دادهاند که تا کردن پوست و عضلات با استفاده از ابزارهای موجود کافی بوده، اما حفظ جان قربانی تا پایان مراسم تقریباً غیرممکن بوده است. حتی وایکینگهای تنومند نیز نمیتوانستند دندهها را از مهرهها جدا کنند و ریهها را کامل و زنده بیرون بکشند. مرحله آخر، یعنی متصل ماندن ریهها به بدن، از نظر علمی امکانپذیر نبوده است.
چالشها و تحلیل آناتومی
برش عضلات بزرگ پشت، از جمله عضله ذوزنقهای و بالابرنده کتف، و باز کردن قفسه سینه، با خطرات زیادی همراه بود. باز کردن حفره قفسه سینه از پشت، موجب قطع شدن چندین شریان اصلی بدن و تخلیه ریهها میشده و مرگ سریع قربانی را تقریباً اجتنابناپذیر میکرد. بنابراین، بخشی از مراسم قابل اجرا بوده، اما قربانی غالباً در مراحل اولیه جان خود را از دست میداده و مرحله پایانی بر جسد انجام میشده است. تحقیقات با نرمافزارهای شبیهسازی آناتومی نشان دادهاند که حتی با دقت بالا، مرحله بیرون آوردن ریهها و متصل ماندن آنها به بدن، غیرممکن بوده است.
در واقع، حفظ قربانی به صورت زنده تا مرحله بیرون آوردن ریهها، با توجه به پیچیدگی آناتومی بدن، غیرممکن بوده است. قطع شریانها و مرگ بافتها اجازه نمیدادند ریهها به شکل کامل و زنده از بدن خارج شوند. بنابراین، بخش پایانی مراسم، احتمالاً بر جسد انجام میشده و انجام مراحل ابتدایی بر روی قربانی زنده، محدودیتهای عملی و فیزیکی زیادی داشته است.
شواهد تاریخی
با وجود اندک بودن شواهد، برخی منابع تاریخی اشاره به اجرای عقاب خونی دارند. در «داستان پسران راگنار»، پادشاه نورثامبریا، آیلا، به دست پسران رگنار به این شیوه کشته شده است. همچنین قتل هالفدان هالگ توسط تورف اینار، در دو روایت مختلف، مثال دیگری از این شکنجه است. روایتها نشان میدهند که اجرای مراسم گاه با هدف قربانی کردن فرد برای اودین (خدای وایکینگها) و گاه به عنوان انتقام یا نمایش قدرت انجام میشده است.
ابعاد فرهنگی و روانی
وایکینگها علاقه داشتند اجساد دشمنان را به نمایش بگذارند و از اعدامهای ترسناک و اعمال عجیب برای ترساندن مردم و خائنان استفاده کنند. نمونههایی از حفاریها، از جمله کشف جسد یک نجیبزاده با سر بریده و استخوان فک جایگزین شده با فک خوک، نشان دهنده باورهای خشونتآمیز وایکینگهاست. افسانهها درباره خشونت شدید وایکینگها، تا حد زیادی مطابق با واقعیت است، اگرچه جزئیات نمایشی مانند حرکت ریهها یا سکوت کامل قربانی، بیشتر جنبه افسانهای و نمادین داشتهاند.
دیدگاه تان را بنویسید