تیمارستان های وحشتناک؛ شکنجه های خونین جنسی که در چمدان های گمشده مهرموم ماند
پناهگاه ویلارد، یه بیمارستان روانی متروکه در نیویورک، که در سال ۱۸۶۹ تأسیس شد. قرار بود جای امنی برای بیماران باشه، اما تبدیل به جهنم شد.
شایانیوز- پناهگاه ویلارد، یه جای لعنتی ترسناک که توی سال ۱۸۶۹ ساخته شد. اینجا قرار بود یه پناهگاه امن برای بیماران روانی باشه، جایی که به جای زنجیر و شکنجه، بهشون رسیدگی بشه. ولی خب، همون اولش هم یه جورایی بوی بدبختی می‌داد. اولین بیماری که پا به اینجا گذاشت، یه زن به نام مری روت بود که ده سال تو یه محله فقیرنشین، زنجیر شده بود به تختش. وقتی به ویلارد اومد، با مراقبت با کیفیت و کارکنانی که باهاش با احترام رفتار می‌کردن، به طرز چشمگیری بهبود پیدا کرد. اما حوزه روانپزشکی هنوز عقب مانده بود و خب همه اینقدر خوش‌شانس نبودن.
جوزف لوبدل: مردی که هویتش به بند کشیده شد
جوزف لوبدل مرد ترنسی بود که همانطور که پزشکش نوشته بود به دلیل “شکل نادر بیماری روانی” به آسایشگاه ویلارد فرستاده شد. در آن زمان، جامعه درک کمی از افراد ترنس داشت و هویت لوبدل به عنوان یک بیماری روانی نادیده گرفته می‌شد. متأسفانه اون ۱۰ سال در بیمارستان موند تا اینکه به مرکز دیگه ای منتقل شد و تا زمان مرگ اونجا موند.
جنایت علیه بشریت / روش های وحشیانه درمان
تو ویلارد، بیماران روانی رو با روش‌هایی "درمان" می‌کردن که امروز بهش می‌گن جنایت علیه بشریت. بیماران رو به تخت می‌بستن و با شوک الکتریکی از درد به خودشون می‌پیچوندن، یا ساعت‌ها تو آب یخ و سرد نگه می‌داشتن تا "آروم بشن". بعضی‌ها رو تو سلول‌های تاریک و تنگ حبس می‌کردن، هفته‌ها تنها و بدون هیچ تماسی با دنیای بیرون. داروهای قوی بهشون می‌دادن که مثل آدم‌های بی‌روح می‌شدن، یا مجبورشون می‌کردن تو مزارع بیمارستان کار کنن. بعضی‌ها رو حتی تحت عمل‌های جراحی وحشتناک مثل لوبوتومی قرار می‌دادن، طوری که دیگه حتی نتونستن فکر کنن یا حرف بزنن. و در کنار همه این‌ها، سوءاستفاده جسمی و روانی بخشی از زندگی روزمره‌شون بود. اینجا نه بیمارستان بود، نه درمانگاه؛ اینجا جهنم بود.
تخته شدن در جهنم
سال ۱۹۹۵ بود که بالاخره درهای این جهنم بسته شد و بیمارستان ویلارد برای همیشه تعطیل شد. حالا اینجا یه جای متروکه‌ست، با راهروهای تاریک و اتاق‌های خالی که هنوز بوی وحشت می‌ده. بعضی قسمت‌ها رو تبدیل کردن به خوابگاه و آموزشگاه، ولی هنوز هم بیشترشون دست‌نخورده موندن.
نمایی از وضعیت فعلی ویلارد
راز چمدان‌های گمشده / خاطراتی که خاک خوردن
اما یه چیزی هست که اینجا رو ترسناک‌تر می‌کنه: یه روز، یه کارمند ایالتی داشت تو اتاق زیر شیروانی بیمارستان رو تمیز می‌کرد که چشمش افتاد به یه انبار پر از چمدان. چمدان‌هایی که مال بیمارانی بود که تو اینجا مرده بودن. کارکنان بیمارستان وسایل این بیماران رو تو این انبار گذاشته بودن، چون هیچ‌کس نیومده بود دنبالشون. این چمدان‌ها پر بودن از خاطرات، عکس‌ها، لباس‌ها و چیزهای شخصی که نشون می‌داد این آدما یه روز زنده بودن، عاشق بودن، آرزو داشتن... ولی حالا همه‌چیزشون تو یه انبار تاریک خاک می‌خورد.
این کشف باعث شد پروژه‌ای به نام "پروژه چمدان ویلارد" شروع بشه. هدف این بود که داستان این بیماران رو زنده نگه دارن و بهشون یه هویت بدن. ولی خب، بعضی‌ها می‌گن روح این بیماران هنوز تو راهروهای بیمارستان پرسه می‌زنن. بعضی‌ها می‌گن شب‌ها صدای گریه می‌شن، یا سایه‌هایی می‌بینن که تو تاریکی ناپدید می‌شن.
دیدگاه تان را بنویسید