پنج بازیگری که نقش‌هاشون تو سینمای ایران خیلی تکراری شده! (با مثال های واقعی)

شایانیوز- یه چیزی که خیلی تو سینمای ایران کم نیست و زیاد میبینی اینه که بعضی بازیگرها انگار تو یه قالب خاص گیر می‌کنن و همه فیلم هاشون شبیه به هم میمونه. یعنی میری فیلم جدید ببینی، فقط میگی «آها، باز همون نقشه!» البته که این اصلا به این معنی نیست که این بازیگرها استعداد ندارن، اتفاقا خیلی هاشون فوق العاده‌ان، اما انتخاب نقش هاشون گاهی اوقات یه جورایی تکراری شده و مخاطب یه جور خسته میشه که خب این چندان خوب نیست و به مرور میتونه از محبوبیت اون چهره هم کم کنه. در اینجا میخوایم با هم نگاهی بندازیم به چندتا از بازیگرای معروف ایرانی که تو این ماجرا افتادن و به نظر نمیاد که خودشون از این موضوع بی خبر باشن …

پریناز ایزدیار سلبریتی پر آوازه این روزهاست

پریناز جان ایزدیار که دیگه نیازی به معرفی نداره، متولد ۱۳۶۴ تو تهران و از تئاتر شروع کرد. بازی هایی که از ایشون تو فیلم هایی مثل «ابد و یک روز» و «سه کام حبس» دیدیم، همه میدونن چقدر عمیقه. اما خب، پریناز معمولا نقش زن هایی رو بازی میکنه که کلی مشکل دارن، اغلب اجتماعی و خانوادگی، و خب این نقش ها انقدر تکرار شده که انگار یه قالب درست شده براش و هیچ پایی فراتر نمیذاره.

قطعا همه ما دوست داریم پریناز رو تو نقش های جدید و متفاوت ببینیم، مثل الناز شاکردوست که محدوده امنش رو شکست و خاص تر شد در انتخاب نقش!

هانیه توسلی همیشه دختر خوبه داستان

هانیه توسلی هم متولد ۱۳۵۸ از مشهد هستش که با فیلم هایی مثل «کافه ستاره» و «زخم کاری» خیلی محبوب شد. ولی خب، بیشتر نقش هاش زن های مهربون و آسیب پذیر بودن که همیشه یه جورایی تو درام غرقن. اینم که خوبه ولی کاش یه کم جسارت داشتن و هانیه رو تو نقش های متفاوت تر می دیدیم.

بابک حمیدیان همیشه متفاوت و عالی، ولی تکراری شده

بابک حمیدیان متولد ۱۳۵۲ تهران، تو فیلم هایی مثل «غریب» و «بادیگارد» خیلی خوب نقش مردهای جدی و پیچیده رو بازی کرده.

اما خب همه فیلم هاش یه حال و هوا دارن؛ آدم هایی با شخصیت های سنگین، با بحران های درونی و اخلاقی. گاهی دلمون میخواد یه نقش شاد و متفاوت هم ازش ببینیم.

نرگس آبیار کارگردان و بازیگری کارکشته

نرگس آبیار که بیشتر با کارگردانی فیلم های اجتماعی و تاریخی شناخته شده، متولد ۱۳۵۰ کاشانه. تو بازیگری هم بیشتر نقش زن های قوی و مقاوم رو بازی کرده که تو مشکلات اجتماعی و خانوادگی گیر کردن. این نقش‌ها که پر از ایثار و درد هستن، اما تنوعشون خیلی کم شده و گاهی دلت میخواد یه چیز تازه ببینی.

پژمان جمشیدی طناز سینمای ایران، اما کافیه!

پژمان جمشیدی، متولد ۱۳۵۶ تهران هستش که در فوتبال هم سابقه‌ درخشانی داره و بعد بازیگر شده. با پژمان دوزیست اما بیشتر تو نقش های کمدی و شوخ طبع ظاهر میشه. این مدل نقش ها که خیلی باهاش مچ شده، اما خب شاید وقتش باشه یه تنوع کوچیک تو بازی هاش بدیم؛ یه نقش جدی یا حتی دراماتیک ازش ببینیم که همه رو غافلگیر کنه.

اما چرا این تکرار نقش ها اتفاق می‌افته؟

خب، واقعیت اینه که وقتی یه نقش جواب میده و فروش میکنه، همه ترجیح میدن تکرارش کنن. از سویی هم بازیگر دلش نمیخواد ریسک کنه و نقش تازه بپذیره که شاید شکست بخوره، هم کارگردان و تهیه کننده دنبال پول و امن ترین مسیر هستن.

البته این وسط بازار و سلیقه مخاطب هم نقش داره که همیشه دنبال «همون چیز قبلی» میگرده.

بازیگرهای مورد بحث کلی طرفدار دارن و این مطلب هیچوقت نقد به ذات توانایی شون نیست. فقط میخوایم بگیم بازی تو نقش های متفاوت، میتونه بازیگر رو تازه نگه داره و مخاطب رو هیجان زده.

پس اگه پریناز، هانیه یا بابک و بقیه دوست دارن، فرصت هست که برن دنبال نقش های جسورانه تر و متنوع تر.