شاهکار ماندگاری به نام زمستان!

شایانیوز- آنتونیو لوچیو ویوالدی در ۴ مارس ۱۶۷۸ در ونیز پایتخت جمهوری ونیز (اکنون ونیز بخشی از ایتالیا به شمار می رود) به دنیا آمد. او فرزند پدری هنرمند و نوازنده بود. وی از بیماری تنگی نفس، رنج می‌برد. هرچند که این مسئله او را از ویولن نواختن و آهنگسازی بازنداشت.

ویوالدی در ۱۵ سالگی (۱۶۹۳) شروع به یادگیری درس‌های کشیشی کرد. در ۱۷۰۳، در ۲۵ سالگی به‌طور رسمی به جامه‌ی کشیشان درآمد و چندی پس از آن، به نام «کشیش قرمز» که احتمالاً به دلیل رنگ موهایش به او اطلاق می‌شد، مشهور شد. مدت کوتاهی بعد، در ۱۷۰۴ او به دلیل وضع نامناسب سلامتی‌اش از شرکت در مراسم عشای ربانی انصراف داد و در اواخر سال ۱۷۰۶ از مقام کشیشی نیز استعفا داد.

اپرا در ونیز در اوایل قرن هجدهم عام‌ترین نوع موسیقی و سودآورترین آن‌ها برای آهنگسازان بود. در این شهر سالن‌های اپرای زیادی برای نمایش عمومی وجود داشت. در این دوره بود که ویوالدی فعالیت خود را در زمینه اپرا شروع کرد. گام بزرگ او، حرکت به رم در سال ۱۷۲۲ بود یعنی جایی که اپراهای او در سبکی نو مطرح شدند و این همان جایی بود که پاپ بندیک سیزدهم، ویوالدی را جهت نواختن موسیقی برای خویش فراخواند.

ویوالدی و دوره باروک

آنتونیو ویوالدی، یکی از تاثیرگذار ترین و برجسته ترین آهنگسازان دوره باروک به شمار می رود. از باروک به عنوان دوران طلایی موسیقی یاد می شود. آهنگسازان نام داری همچون یوهان سباستین باخ، توماسو آلبینونی و جرج فردریک هندل، هم عصر ویوالدی در این دوره بودند. دوره باروک  از حدود ۱۶۰۰ تا  ۱۷۵۰ میلادی در نظر گرفته می‌شود و بین دو دوره رنسانس و کلاسیک قرار دارد. در سال های اولیه دوره باروک، نت ها بسیار پر شور و احساسی نوشته می شدند و در این دوره بود که موزیسین های ایتالیایی، اُپرا را ابداع کردند.

اپرا مجموعه‌ای است از هنرهای مختف مانند موسیقی، ادبیات، فن بازیگری، طراحی صحنه، دکور و کارگردانی. صحنه آرایی اپراهای باروک غالباً با هدف القای احساس عظمت و جلب توجه به تزیینات پر زرق و برق معماری باروک بود. سال های میانی دوره هنری باروک، سازهای خانواده ویولن، محبوبیت و اهمیت زیادی داشت. در سال های پایانی دوره باروک، یوهان سباستین باخِ بی همتا به اوج خود رسید.

در این وانفسا بود که او کنسرتو های آشنا و درخشان چهار فصل را به نگارش درآورد.

چهار فصل مجموعه‌ای متشکل از ۴ کنسرتو ویولن است. این مجموعه که در سال ۱۷۲۳ ساخته شد، شناخته شده‌ترین اثر ویوالدی و همچنین در زمره مردم پسندترین قطعات دوره باروک است. ساخت موسیقایی هر کنسرتو نسبت به دیگری متفاوت است و تداعی‌کننده فصل مربوطه است؛ برای مثال زمستان با نت‌های سیم‌های زیر، بمب باران شده‌است که یادآور بارش برف می‌باشد.

کُنسِرتو قطعه‌ای موسیقی است برای ارکستر و معمولاً یک ساز اصلیِ تک‌نواز دارد که به طور معمول پیانو، ویولن، ویولنسل، گیتار یا فلوت هستند. نقش ارکستر، در مجموع، همراهی تک‌نواز است، و به همین ترتیب، تک‌نواز نقش کلیدی را در طول تمام قطعه ایفا می‌کند.

موومان به معنای بخش کاملی از یک اثر بزرگ‌ترِ موسیقی است که خود آغاز و پایانی دارد. آثاری مانند سمفونی و کنسرتو و سونات هریک از چند موومان تشکیل می‌شوند. گاه یک موومان از یک اثر در کنسرت‌ها اجرا می‌شود، ولی اجرای هر اثر موسیقی وقتی کامل است که تمام موومان‌های آن اجرا شود.

هر کنسرتو دارای سه موومان است، که دارای الگوی یک موومان آهسته بین دو موومان تند هستند. در زمان نگارش چهار فصل هنوز فرم مدرن کنسرتو برای ساز سولو (تک نوازی) معنا نیافته بود (مخصوصا ساز سولو با همراهی ارکستر). تنظیم ابتکاری ویوالدی برای سولو ویولن، به معنا یافتنِ فرم کنسرتو کمک کرد.

بن‌مایه الهام چهارفصل شاید ییلاق پیرامون مانتوا (شهری در ایتالیا) بوده باشد. این کنسرتوها جنبش نویی در ادراک موسیقی به وجود آوردند. در آن‌ها او نهرهای روان، آواز پرندگان، پارس سگ‌ها، وزوز حشرات، چوپان‌های نی زن، تندبادها، رقاص‌های مست، شب‌های خاموش، چشم‌اندازهای یخ زده، اسکی بازی کودکان بر روی یخ، و آتش گرم در فصل سرما را متبلور کرده است.

زمستان

زمستان، آخرین کنسرتو از این مجموعه است و با شنیدن آن، انواع نشانه های سرد ترین فصل سال برای تان تداعی می شود. بارش سنگین برف و طوفان های سهمگین، سرمایی که تا مغز استخوان نفوذ می کند و به تمام کالبد تان رعشه می اندازد، دندان هایی که از شدت برودت، به هم میخورند و صدا می کنند و در نهایت پاهایی که تا زانو در برف و یخ فرو رفته و بی رمق و سست شده اند را با تجربه ی این اثر، عمیقا حس کنید. چرا که هر بار در اوج این شاهکار، لرزه عظیمی در اعماق وجودتان پدیدار می شود.

می توانید موومان اول زمستان را در زیر دانلود کنید و به آن گوش جان بسپارید.