همه به دنبال حاج یونس

هشتمین قسمت از سریال گیسو به کارگردانی منوچهر هادی و تهیه کنندگی هومن کبیری، چهارشنبه یک اردیبهشت به صورت اختصاصی در سایت نماوا منتشر شد.

سهیل و پیمان در نبود رضا کار های مربوط به تیزر را پیش می برند.‌ سهیل در تیزر بازی می کند و پیمان ایده ی جنجالی اش را مطرح کرده است. در این میان پی گیری های نازی بیش تر از هر چیزی مشکوک است. هم نازی و هم کتی از رضا و پدرش سراغ می گیرند که این موضوع قطعا اتفاقی نیست.

در سویی دیگر رضا زیر بار شکنجه مقاومت می کند و چیزی نمی گوید. شکنجه گران دیگر از این که رضا به حرف بیاید ناامید شده اند و احتمال می دهند که او واقعا چیزی نداند.

ماجرای لوسی هم با خبری که از طرف سفارت ایتالیا می آید ادامه پیدا می کند. پیمان در میان شیطنت های خود سری هم به موضوع لوسی می زند و پگاه هم که شبانه روز با لوسی است.

اما سرانجام حاج یونس تصمیم می گیرد کاری کند. کاری که شرافت خودش و امنیت خانواده اش را برگرداند...

در قسمت هشتم و با همراه شدن سهیل با کتی و ماجرایی که با عمو و شریکش پیش می آید، خط داستانی دیگری هم به خرده داستان های دیگر گیسو از جمله رابطه پگاه و سهیل، پیدا شدن خانواده ی لوسی، ساخت تیزر رستوران، پرونده ی اقتصادی حاج بونس و... اضافه می شود.

این موضوع می تواند سریال گیسو را پیچیده تر کند و اگر امیدوار باشیم که این روایت های مختلف در سرچشمه به یکدیگر ارتباط داشته باشند کشف خط و خطوط ما بین این قصه ها می تواند برای تماشاگران و مخاطبان این سریال بسیار جذاب باشد.

اما همین خرده داستان ها و روایت ها همگی شان با سهل انگاری و پرداخت نامطلوب مواجه هستند.‌ دیالوگ های بی منطق و بی موردی که بین کتی و سهیل رد و بدل می شود همراه با کلیشه ی هم دانشکده ای بودن و کافه نشستن و... از موارد پر شمار اتفاقات دم دستی ای است که در سریال منوچهر هادی می افتد. فقدان خلاقیت و ضعف در داستان پردازی گیسو را در زمره ی کار های تاریخ مصرف داری قرار می دهد که این روز ها بسیار در سینما و تلوزیون و شبکه ی نمایش خانگی می بینیم. آثاری که گاها حتی قبل از رسیدن به مخاطب بیات و بلااستفاده شده اند...