محمدرضا احمدی خواست عادل باشد، خیابانی شد!

بازی تیم ملی فوتبال ایران و بحرین درحالی با نتیجه برتری سه بر صفر به نفع تیم ملی فوتبال کشورمان به پایان رسید که بیش از هر چیزی، عدم حضور یک گزارشگر درست همچون عادل فردوسی پور حس شد. وقتی محمدرضا احمدی در یک کپیِ ناشیانه از جمله‌ای استفاده کرد که قبلا عادل از آن استفاده کرده بود، داغ دل هواداران عادل در فضای مجازی تازه شد، «آخیش! چه کِیفی کردیم»، این، آن لحظه‌ای بود که احمدی تلاش کرد عادل باشد اما خیابانی شد، مثلا آن‌جایی که گفت «داربی غرب آسیا؛ ایران و بحرین». معلوم نیست او چگونه از «عربستان» گذشت و به «بحرین» رسید! به هر حال گزارش دیشب او واکنش‌های داشته که در زیر می‌خوانید.

سینما نوین نوشت: محمدرضا احمدی که گزارشگر بازی امشب ایران و بحرین بود تمام تلاش خود را به کار گرفت تا جای خالی عادل را در گزارش خود پُر کند اما بیشتر حضور جواد خیابانی و سرهنگ علیفر را برایمان زنده کرد...

بازی فوتبال ایران وقتی دیدنی تر و تماشایی تر می‌شود که علاوه بر بُرد این تیم، گزارشگری هم لِوِل عادل فردوسی پور که محبوب ترین گزارشگر سالیان اخیر فوتبالمان است، آن را برایمان گزارش کند

در کُل می‌خواهیم این را بگوئیم که تصور اینکه عادل فردوسی پور توی خانه اش نشسته و با صدای محمدرضا احمدی یا هر گزارشگر دیگه ای، بازی های تیم ملی رو می‌بینیم واقعن دردناکه.

رسول بهروش در سینما تریبون نوشت: در تمام این سال‌ها صداهای زیادی در ایران قدغن شدند، اما شاید هیچکس تصورش را هم نمی‌کرد آخرین قلم فهرست ممنوعه‌ها، صدای گزارشگر فوتبالی باشد که تنها جرمش در «مدار» نبودن است. احتمالا تازه‌ترین گروگان صداهای نخراشیده موجود است؛ کسانی که بعضا لیاقت و شایستگی‌شان یک‌دهم عادل فردوسی‌پور هم نیست، اما چون در «مدار» هستند، همچنان اجازه کار دارند و مغز مخاطب را شخم می‌زنند.

گزارشگر خوب و باهوش، از جنس عادل فردوسی‌پور برای هر مسابقه مهم فوتبال یک ارزش افزوده به شمار می‌آید؛ کسی که قدرت بازی خوانی معقولی دارد، بر متن و حاشیه مسلط است و اندازه را نگه می‌دارد. فوتبال، از معدود دلخوشی‌های آزاد و در دسترس مردم ایران به شمار می‌رود و طبیعی است که ما با عادل خاطرات زیادی داشته باشیم. هنوز جملات منقلب‌کننده او بعد از بازگشت تاریخی بارسلونا برابر پاری‌سن‌ژرمن را فراموش نکرده‌ایم: «چیه این فوتبال، تمام تن من داره می‌لرزه.» هنوز «یا علی» گفتنش را بعد از ضربه آکروباتیک زلاتان ابراهیموویچ در بازی ایران و سوئد از یاد نبرده‌ایم.

در ربع قرن گذشته، عادل یکی از انگشت‌شمار آدم‌های تلویزیون محسوب می‌شد که صرفا با صلاحیت و مهارت حرفه‌ای، به شکل غریبی سر جای درست خودش قرار گرفته بود. راستش این است که در تمام طول این مدت ماندگاری او در چنین سیستمی باعث تعجب بود. تبریک به همه مسوولان؛ حالا فردوسی‌پور هم حذف شده و عرصه در اختیار مجریان و گزارشگرانی است که هیچکدام از جملات تحمیلی را از قلم نمی‌اندازند و در برابر همه دستورات باربط و بی‌ربط تمکین می‌کنند. حالا نهایتش این است که کار بلد نیستند؛ فدای سرشان، مگر اهمیتی دارد؟

منبع: برترینها