سوار ماشین زمان بشوید؛ سرنوشت آزادی و شکوه پایداری آن به سختی سنگ

شایانیوز- بناهای ایرانی نمادی از ذوق و هنر سازندگان آن هستند. به هر گوشه و کنار آن ها که می نگریم هنوز پس از سالها، چیزی جز اصالت و ظرافت در پیکره شان نمی یابیم. اما ارزش این بناها زمانی که تبدیل به یک نماد ملی شوند حتی بیش از پیش نیز خواهد بود. 

برج آزادی دقیقا یکی از همین هاست. بنایی که در نهایت زیبایی و مهندسی خارق العاده اش، تهران پر از دود و دم را به برخورداری از یکی از زیبا ترین اشکال معماری، دعوت کرده است. برجی که در نگاه اول، با سنگ چنان استوار بالا رفته که انگار از روح تهی ست. اما با ورود به جهان رویاها، می توانیم روح را در خشت به خشت آن بیابیم. 

برج آزادی در آینده نقال تاریخ ما خواهد بود

بنایی که در گذر ایام، بالا و پایین های بی شماری را به چشم دیده و همچنان یادآور پایداری پس از پایداری است. ساختمانی که نه آنچنان مجلل است و نه چندان پر زرق و برق، اما از نماد آکنده و از درس سرشار است. 

کسی چه می داند اگر بناها زبان سخن داشتند، چه راز ها از آنچه در جوارشان گذشته و در گلویشان خفته، پدیدار نمی کردند. آنان که از دل تاریخ و میان مردگان گذشته، به جهان امروز زندگان پیوسته اند و بعد از این نیز، راه آینده را در پیش خواهند گرفت و با زبان بسته، برای هر آنکس که در آینده چشمی بینا داشته باشد نقال تاریخ ما نیز خواهد بود.

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند!

به هر شکل، نقشه ی ساخت بنای باشکوه برج آزادی را در سال 1345 از دل یک مسابقه ی معماری بیرون کشیدند. شاید خود حسین امانت، معمار 24 ساله آن نیز نمی دانست وقتی ابزار رسم در دست می گیرد و روی کاغذ قدیمی، گوشه به گوشه ی برج آزادی را اندازه می زند، روزی اثرش به یکی از ماندگارترین بناهای سرزمین کهنمان ایران تبدیل شود. 

او که در آن زمان دانش آموخته ی دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود، طرح آزادی را به عنوان نمادی برای شناسایی ایران ارائه داد و در میان آثار بسیاری از معماران دیگر، گوی را از رقبایش ربود.

شهیاد دیروز، آزادی امروز است

در نهایت، عملیات ساخت برج آزادی در یازدهم آبان 1348 کلید خورد و پس از بیست و هشت ماه کار در 24 دیماه 1350 با نام اولیه برج شهیاد، به مرحله ی بهره برداری رسید. نامی که پس از انقلاب و پیروزی جمهوری اسلامی، به آزادی تغییر کرد.

اکنون دست در دست ما بدهید و بیایید با گذر از دل تاریخ، به زمان ساخت این برج اصیل سفر کنیم. درست همان موقعی که معمار طرح آن را روی کاغذ آورد و بنا، خشت به خشتش را روی هم نهاد.

معماری برج آزادی تلفیقی از معماری دوران هخامنشی، ساسانی و دوره اسلامی است

طول این بنا ۶۳ متر، ارتفاع آن از سطح زمین ۴۵ و ارتفاع از کف موزه ۵ متر است

گفته می‌شود در ساخت این برج چهل و شش هزار قطعه سنگ بریده، پرداخت شده و به کار رفته‌ است.

 خطوط موازی و کشیده پایه‌ ها یادآور سبک معماری هخامنشی، قوس اصلی میان برج، نمادی ازطاق کسری که مربوط به دوره ساسانی است و قوس بالایی آن که یک قوس شکسته‌است، از دوران بعد از اسلام و نفوذ اسلام در ایران الهام گرفته‌ شده است.

رسمی سازیهایی که بین این دو قوس را پر می‌ کنند، بسیار ایرانی است

برای سوار شدن به ماشین زمان و گشتن در کوچه پس کوچه های گذشته، مهمان تاریخانه ما باشید.