دشمنی فدراسیون با تیم های لیگ برتری
قوانین نقل و انتقالاتی جدیدی که از سوی فدراسیون تصویب شده، می‌تواند چالشی جدید برای باشگاه‌های لیگ برتری ایجاد کند.
در آستانه آغاز پنجره نقل و انتقالاتی لیگ بیست و چهارم، گروه ناظر بر سقف بودجه و قراردادها تصمیمات جدیدی را برای لیست بازیکنان هر یک از تیم‌ها اتخاذ کرده است که در عجیب‌ترین آن‌ها، باشگاه‌ها موظفند با بازیکنان بالای ۳۰ سال تنها قرارداد یک ساله منعقد کنند!
به گزارش «شایانیوز» و به نقل از طرفداری؛ این قانون در شرایطی مصوب شده که تقریبا تمام بازیکنان تاثیرگذار لیگ برتر، بیشتر از ۳۰ سال سن دارند. در این بین می‌توان به نام‌هایی نظیر علیرضا بیرانوند، حسین حسینی، محمدرضا اخباری، حسین کنعانی‌زادگان، گیورگی گولسیانی، مرتضی پورعلی‌گنجی، محمدحسین مرادمند، رافائل سیلوا دانیال اسماعیلی‌فر، رامین رضاییان، عبدالکریم حسن، روزبه چشمی، جلال‌الدین ماشاریپوف، امید عالیشاه، مهرداد محمدی، ریکاردو آلوز، گوستاوو بلانکو، عیسی آل‌کثیر و... اشاره کرد.
جوان‌گرایی و اعتماد به نیروی تازه‌نفس در هر زمینه‌ای، مسبب پیشرفت خواهد شد اما باید ببینیم که با چه پشتوانه‌ای می‌خواهیم تیم‌های لیگ برتری را مجبور به استفاده از بازیکنان جوان کنیم؟ بدون تعارف، فوتبال ایران به دلیل سوء مدیریت و عدم توجه درخور به تیم‌های پایه، از معرفی استعدادهای جدید عاجز مانده است. در لیگ بیست و سوم، تعداد بازیکنان زیر ۲۳ سال موثر، به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسید و این در شرایطی است که تعریف بازیکن جوان و پدیده نوظهور در فوتبال جهان کاملا تغییر کرده و حالا شاهد حضور بازیکنانی نظیر لامین یامال و گاوی با کمتر از ۱۸ سال سن در ترکیب اصلی تیم‌های باشگاهی و ملی هستیم.
نتیجه معکوس جوان‌گرایی اجباری در لیگ برتر
باید این نکته را درنظر گرفت که عدم استفاده از جوانان در لیگ برتر لزوما برآمده از تفکر سرمربی‌ها نیست، بلکه بخش مهمی از آن، به کیفیت پایین‌تر از حد انتظار بازیکن‌ها بازمی‌گردد. در لیگ بیست و سوم و پس از مصدومیت کوین یامگا، جواد نکونام حتی به عنوان بازیکن ذخیره روی سامان تورانیان ۲۲ ساله نظر مثبتی نداشت و ترجیح داد میلاد فخرالدینی را به ترکیب تیمش اضافه کند. در سمت دیگر، پرسپولیس در طول فصل هرگز روی محمدمهدی احمدی به عنوان دفاع چپ تخصصی حساب باز نکرد و پس از مدتی استفاده از علی نعمتی در پست غیرتخصصی، عبدالکریم حسن را به ترکیب خود اضافه و او هم با درخششی مثال‌زدنی، نقشی مهم در قهرمانی سرخپوشان ایفا کرد. این درحالی است که تورانیان و احمدی هر دو از اعضای تیم‌های ملی پایه فوتبال ایران بوده‌اند.
اجبار فدراسیون فوتبال به تمدید قرارداد تنها یک ساله با بازیکنان بالای ۳۰ سال نه تنها کیفیت لیگ را کاهش می‌دهد، بلکه بساط بازارگرمی دلال‌ها و ایجنت‌ها را رونق خواهد بخشید. باشگاه‌های لیگ برتری هنوز هم تاوان ممنوعیت ورود بازیکنان خارجی در لیگ بیستم که به افزایش بی‌سابقه و خارج از عرف بازیکنان داخلی شد را می‌دهند و حالا با چالشی جدید روبه‌رو خواهند شد و آن‌هم روند فرسایشی تمدید قرارداد با ستارگان بالای ۳۰ سال است؛ بازیکنانی که قطعا این فرصت طلایی جهت تحت فشار گذاشتن باشگاه‌ها را برای دریافت دستمزد بیشتر را از دست نخواهند داد.
فوتبال ایران سال‌هاست درگیر قوانین محدودکننده لیست بازیکنان تیم‌های باشگاهی است و این خودتحریمی‌ها پس از پایان لیگ بیست و دوم و تصویب قانونی به نام سقف بودجه به اوج خود رسید. به این مورد، باید محدودیت جذب ۵ بازیکن خارجی که یک نفر از آن‌ها باید حتما سهمیه آسیایی باشد هم اضافه کرد. ما در حالی به اجبار یک سهمیه آسیایی برای لیست باشگاه‌ها درنظر گرفته‌ایم که تمام باشگاه‌های آسیایی، خود در تلاش برای اضافه کردن بازیکنان بیشتری از خارج از قاره کهن به ترکیب خود هستند تا از نظر کیفی پیشرفت کنند.
طبق قوانین AFC باشگاه‌های در لیگ الیت آسیا می‌توانند بدون محدودیت از بازیکنان غیرآسیایی استفاده کنند، فوتبال ایران کماکان اندر خم کوچه محدودیت‌های خودساخته‌ست و هر سال هم از عدم موفقیت در رقابت‌های قاره‌ای و کاهش پیاپی سهمیه‌های آسیایی، شکایت دارد.
در پایان باید گفت این قوانین «من در آوردی» که پشت آن‌ها به هیچ منطق و عمل کارشناسی شده‌ای گرم نیست، فقط در فوتبال ایران وجود دارد و دقیقا به علت پیچیدن همین نسخه‌های اشتباه است که درد ناکامی فوتبال ما در رقابت‌های بین‌المللی، درمان شدنی نیست.
دیدگاه تان را بنویسید