پروژه دوبلکس مسکونی دیوار در اصفهان؛ دیواری برای وصل کردن نه انفصال
خانه دیوار پروژه مسکونی دوبلکسی اثر پدرام ایزدی بروجنی که چشم ها را به خود خیره کرده است.
شایانیوز- مجله اماراتی هویت (مستقر در دبی) به عنوان یکی از مجلات پیشرو در منطقه خاورمیانه که به انتشار مطالب و مقالات مرتبط با طراحی، معماری، طراحی داخلی و سبک زندگی میپردازد، در شماره ماه فوریه سال ۲۰۲۵ خود به انتشار پروژهای از ایران پرداخته است: پروژه خانه دیوار واقع در استان اصفهان و اثر پدرام ایزدی بروجنی.
اندکی درباره کلیات و موقعیت خانه دیوار
این خانه در زمینی به مساحت ۱۰۰۰ مترمربع، حدود ۲۴ کیلومتری شمالشرقی اصفهان و در کنار رودخانه زایندهرود واقع شده است. این پروژه به عنوان یک ساختمان دوبلکس برای خانوادهای چهار نفره طراحی شده است و در حاشیه روستای تاریخی کاج، در کنار آثار یک مسجد و یک قلعه مسکونی ویران از دوره ایلخانی باقی مانده است، قرار دارد. این خانه جذاب دوبلکس و زیر بنای آن 350متر مربع است. به لحاظ شرایط ژئوپولتیکی منطقه و قرابت روستا با تاسیسات نظامی، ساخت ساختمان دو طبقه در این منطقه ممنوع بود.
وقتی دیوار پیوندی است بین عناصر سنتی و حساسیت های طراحی مدرن
خانه دیوار به بازسازی معماری سنتی ایران همراه با آمیختن آن به عناصر سنتی و با توجه به حساسیتهای طراحی مدرن میپردازد و روایتی فضایی را ارائه میدهد که هم شاعرانه است و هم کاربردی!
این خانه در قلب خود ویژگی تعیینکننده مختص خود را دارد دیواری فراتر از نقش معمولی خود! این دیوار بیش از یک تقسیمکنندهی فیزیکی، به یک سازماندهنده نمادین تبدیل شده است و با ایجاد گفتوگو میان قلمروی عمومی و خصوصی میپردازد. این دیوار، مفاهیم سنتی موانع را به چالش میکشد.
خانه دیوار صرفا یک اقامتگاه نیست، بلکه یک بیانیهی معماری است که درک فضا و هدف را به چالش میکشد. این پروژه، با بازنگری در نقش دیوارها، سنتهای چند صد ساله ایرانی را با آرمانهای طراحی معاصر ترکیب میکند.
بررسی خانه دیوار از منظر اصول معماری
در ابتدا، یک دیوار خطی مرکزی برقرار میشود که فضاها را مشخص میکند و سپس لایههایی از دیوار موازی با خط مرکزی ایجاد میشود. درون این لایهها، فضا فعال میشود. هر لایه نمایانگر یک فضای مستقل است و برای انتقال از یک فضا به دیگری، فرد باید از شکاف دیوار عبور کند و به طور موقت بخشی از آن شود. این آستانه تنها یک لحظه در ارتباط با فضاهای مختلف نیست؛ بلکه خود گسترشدهنده شرایط فضایی متنوع است. نه اینجاست و نه آنجا؛ فضاهای داخلی خانه محدود به مناطق قابل سکونت نیستند، بلکه در فضای میان دو سطح دیوار عمودی وجود دارند، در حالی که فضاهای خارجی، فضای داخلی خانه را تعریف میکنند.
منطقه انتقالی میان لایههای دیوار اجازه میدهد که آستانه به تمامی فضاها گسترش یابد، به این معنا که دیوار مرکزی، با وجود موقعیت مرکزیاش میان نواحی در دو طرف، یک موجودیت مستقل نیست؛ بلکه به طور پویا با فضاهای دیگر تعامل دارد. نسبی بودن میتواند انتقالات روزمره را به سفرهای به یادماندنی تبدیل کند و حس کنجکاوی و شگفتی ایجاد کند، لحظاتی از توقف و تأمل را در میانه شلوغی و جنب و جوش ارائه دهد و به مراکز تعامل اجتماعی تبدیل شود و جامعه و ارتباطات را تقویت کند.
از نظر زیباییشناسی، سقفهای قوسی، هندسههای منحنیدار معماری سنتی ایرانی را تداعی میکند و حیاطها، که بخشی از سنتهای بومی ایرانی هستند، در اینجا گنجانده شدهاند تا نور طبیعی و تهویه را تأمین کنند و فضاهای جمعآوری فضای باز و مناطق خصوصی برای تأمل ایجاد کنند.
از نظر خارجی و داخلی، این خانه دارای شخصیتی یکپارچه است که به معماری سنتی ایرانی احترام میگذارد و هندسه، ماده و رنگ را با استفاده از دیوارهای رنگی با تنهای خاکی جشن میگیرد. این سیستم ساختوساز یک پالت رنگی و بافتی منحصر به فرد را ارائه میدهد و هماهنگی بین خانه و محیط اطرافش را ایجاد میکند. با ورود به داخل، نور طبیعی که از رنگهای گرم مبلمان عبور میکند، فضایی را ایجاد میکند که سکوت و تأمل را به وجود میآورد.
