ساختمان امینی ها برگزیده جایزه معماری ایران/ خانه ای 14 میلیاردی از چوب و سنگ

شایانیوز- یکی از خانواده های شهرستان بوکان آذربایجان غربی ساخت خانه خود را به یک گروه معماری سپرد تا نتیجه کار پر زرق و برق تر با کارایی بیشتر باشد؛ حاصل هم شد خانه ای متفاوت از فضای حاکم بر این شهرستان در 240 متر زمین و به صورت دوبلکس که آن را به نگین انگشتر آن حوالی بدل کرد. کاربری این ساختمان مسکونی است که یک میلیارد و 400 میلیون تومان هزینه دربرداشت و از سال 139 تا 1396 زمان برد تا ساخت آن تکمیل شود. «خانه امینی ها» سال 1397 برگزیده سومین دوسالانه معماری ایران شد.

خانه ای برساخته از سنگ کوهی

بوکان شهریست کردنشین و کوچک، کوهستانی و سردسیر با جمعیت نه چندان زیاد؛ هدف معماران از ساخت خانه امینی ها این بود این خانه الگویی باشد برای ساخت و ساز شهری در این شهرستان. یعنی خانه‌ای متفاوت، در عین حال با ویژگی های محلی همچون استفاده‌ حداکثری از سنگ کوهی با حداقل بازشوها؛ این نکته نیز در راستای تلاش برای تلنگری به لایه های زیرین خاطره‌ جمعی رهگذران در این بنا به کار برده شده است. 

خانه ای کولاژگونه‌ با الهام از نقاشی های پیتر هالی 

قرارگیری کولاژگونه‌ حجم های ساده و خطوط مستقیم در کنار هم به مثابه‌ تکه‌های ناهمگون یکی از ویژگی های طراحی این ساختمان است؛ این بنا به گونه ای است که همزمان با یادآوری چیزهایی از معماری فراموش شده‌ منطقه، در تعامل با معماری و تکنولوژی روز دنیا نیز قرار گرفته است و تا حدی الهام گرفته شده از  نقاشی های پیتر هالی است.

ترکیب قطعات صنعتی و سنتی

در ساخت خانه امینی ها بعد از قرارداد با اهالی از سنگ های کوهی یکی از روستاهای اطراف به عنوان متریال قالب تاریخی منطقه در کل جداره‌ همکف و حیاط و بخش هایی از طبقه‌ اول استفاده شد. در مقابل نیز به سفارش کارفرما در سایر بخش ها از قطعات کاملا صنعتی همچون فایبر سمنت بهره گرفته شد که پس از قطعه‌بندی و شماره‌گذاری دقیق و سایز بندی، مستقیماً از بلژیک خریداری شد. پانچ های آلومینیومی برای اتصال فایبرسمنتها در کنار سنگ ها به القای حس سرد بودن بنا کمک بیشتری می‌کرد.

پوششی برای ایجاد حریم خصوصی در بخش های بیرونی

در نهایت نیز با توجه به شیب زیاد معبر شرقی و دید کامل رهگذران به درون بخش های زیادی از بنا، لوورهای چوبی متحرک و ثابت جلوی بازشوهای جداره‌ اصلی طراحی شد که امکان کنترل دید و نور را در طول روز به ساکنین می‌داد؛ ادامه‌ لوورها به تراز بالاتر و تبدیل شدن آن به جانپناه برای حیاط بام جنوبی ـشرقی، هم حریم افراد در این قسمت را تا حدودی تامین کرد و هم به القای حس بسته بودن حجم کلی کمک زیادی کرد.