بیشتر از این میخکوبمان کن آقای طارمی

 آنهایی که طرفدار و دیوانه دنیای سینما و اتفاقات عجیب، غیرقابل پیش‌بینی، نفس‌گیر، مبهوت کننده و گاهی غمبار آن هستند، احتمالا به چشم هم‌زدنی می‌توانند فیلم‌هایی زیادی را به ذهن بیاورند که بدون حضور نقش اول یا نقش مکمل آن داستان، قابل تصور نیستند؛ مثل اکثریت قریب به اتفاق اثرهای تکرار نشدنی‌ای که آل‌پاچینو یا دنیرو در آنها ایفای نقش کرده‌اند یا نقش‌های منحصر به فردی که از جک نیکلسون شاهد بوده‌ایم.

به گزارش «شایانیوز» و به نقل از ورزش سه، این موضوع اما اینطور به فوتبال گره می‌خورد که بخواهیم ماجرای تیم ملی با کارگردانی دراگان اسکوچیچ را به یک فیلم هیجانی و میخکوب کننده تشبیه کنیم و در این صورت مهدی طارمی یکی از نقش‌های بی‌بدیل این داستان دیدنی خواهد بود که بدون حضور او چیزی که روی پرده آورده می‌شود، حتما چیز بسیار مهمی کم خواهد داشت.

البته که ماجرای اینکه این ستاره چطور رشد کرد و در 29 سالگی چطور ستاره پورتو و تیم ملی ایران شد، خودش فیلم پرفروشی خواهد بود که به نظر می‌رسد با توجه به شیب صعودی عملکرد این بازیکن هنوز قسمت‌های مهمی از آن ثبت نشده است.

آن قیچیِ غیرقابل انتظار در دربی که طارمی بلافاصله پس از ورودش به تیرک دروازه استقلال کوباند، نقطه عطف این مهاجم با بدن منحصر به فردش در این داستان خواهد بود و در ادامه نجات پرسپولیس پس از سال‌ها رکورد، بخش مهیج دیگری از ماجرا. انتقال ناکام به فوتبال ترکیه که تحت تاثیر اتفاقات سیاسی هم شدت گرفت و محرومیتی که شب قبل از یکی از حساس‌ترین مسابقات تاریخ پرسپولیس برای او رخ داد، قطعه‌هایی از این اثرسینمایی خواهند بود که می‌توانست همانجا پایانی در راه ستاره شدنش باشد و اشک را در چشمان هر بیننده‌ای حلقه خواهد کرد.

در آن قهرمان داستان ما در حالی که با بند شلوارش بازی می‌کرد، از خیریت می‌گفت و داشت خودش را متقاعد می‌کرد که پس از پشت سر گذاشتن 4 ماه محرومیت هم دوباره می‌توان بازگشت... و بازگشت و با اینکه بخش زیادی از هواداران تیم محبوبش او را تحت فشار قرار می‌‎دادند، به الغرافه رفت و از قطر که لژیونر شدن از آن خیلی سخت است، مثل علی کریمی توانست بار و بندیلش را برای سفر به اروپا ببندد. حالا دو سال و نیم از این انتقال پر بیم و امید گذشته و او خیلی پس از کسب عنوان آقای گلی لیگ پرتغال به بهترین تیم این کشور رفت و با عملکردی که داشته بهترین‌ تیم‌های دنیا سراغش را می‌گیرند.

برگردیم به ماجرای طارمی با تیم ملی. او پس از جام ملت‌های 2015 استرالیا، رفته رفته مهره کلیدی تیم کی‌روش شد و با گل او به ازبکستان بود که صعودمان به روسیه 2018 قطعی شد و در روسیه هم اگر آن ضربه معروفش به گل نشسته بود، بخشی دیگر از تاریخ با ساق‌ها و ذهن او نوشته شده بود، اما این قسمت هم انگار از همان بخش‌های مایوس کننده فیلم است.

تیم ملی پس از یک دوره سردرگمی و منحرف شدن از مسیر، دوباره با اسکوچیچ جان گرفت و این موفقیت در سایه کارگردانی بسیار خوب این مربی و درخشش ستاره‌هایی مهیا شده که بی‌شک یکی از مهم‌ترین‌هایشان مهدی طارمی موفق‌ترین لژیونر حال حاضر فوتبال ماست.

نقش اول پیروزی غیرقابل باور سه بر صفر برابر عراق را با دو پاس گل و یک گل باید به نام مهدی طارمی زد و در مقابل امارات هم خود او بود که با یک دوی تماشایی‌اش با زوج این سال‌هایش که یازدهمین پاس گل را میان هم رد و بدل کردند، سرنوشت بازی را تغییر داد و برای اولین مرتبه توانست با پیراهن تیم ملی از پشت محوطه جریمه گلزنی کند، تا امارات پانزدهمین تیم ملی‌ای باشد که شماره 9 سرحال این روزهای فوتبال ایران موفق به باز کردن دروازه‌اش می‌شود.

در این سکانس، دلبری‌های طارمی که سایت رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا لقب قهرمان را به او در جریان پیروزی ایران داد، فقط زمینه سازی و زدن تنها گل بازی نبود و توانست در دقیقه 90 هم پنالتی‌ای بگیرد که اگر گل‌ می‌شد، دهمین پیروزی تیم ملی با اسکوچیچ که این مربی را تبدیل به مربی‌ای بی‌همتا در تاریخ فوتبال ایران کرده است، بسیار شیرین‌تر از این هم می‌شد. نقش اول این داستان نیمه اول اگر فقط یک پا کم نمی‌آورد، می‌توانست خیلی زودتر پایش به گل باز شود، اما دقیقه 70 را انتخاب کرد تا گل دیدنی‌اش مقابل عراق را هم تداعی کرده باشد.

او در طول بازی کابوس مدافعین اماراتی بود و بازیکنانی که در سیزدهمین تقابل تیم ملی ایران و امارات مقابل طارمی و هم‌تیمی‌های تکنیکی‌اش نظیر قلی‌زاده و امیری و بقیه بازی کردند، شاید بدشانس‌ترین‌های تاریخشان هم بودند؛ حتی بدشانس‌تر از آنهایی که مقابل ستاره‌هایی نظیر علی کریمی، دایی، مهدوی‌کیا و ... بازی کرده بودند و هنوز خودمان هم جواب این سوال را نمی‌دانیم! 

در این لحظه مهدی طارمی می‌توانست گل اول بازی را در نیمه اول ثبت کند، اما به اندازه یک پا کم آورد و توپ به پایش نگرفت.

تیم ملی با اسکوچیچ و ستاره‌هایش حالا با کسب سه پیروزی از سه مسابقه بالاتر از کره‌جنوبی 7 امتیازی در حال رقم زدن بخش مهمی از تاریخ است؛ بخشی که همین حالا فیلم‌های مستند زیادی در حال تهیه از آن است و دست‌مایه ساخت اثرهای زیادی در آینده خواهد شد.

فعلا از این مطمئنیم که این بخش از تاریخ فوتبال ملی ما و باشگاه پورتوی پرتغال بدون مهدی طارمی به هیچ وجه قابل تصور نخواهد بود و باید اسفندی برایش دود کنیم، که حالا حالاها بتواند سکانس‌هایی مثل نمایش‌ش در بازی ایران و امارات که شب پنج‌شنبه 15 مهرماه 1400 یا 7 اکتبر سال 2021 در ورزشگاه زعبیل از او دیدیم را برایمان تکرار کند و با ذهن زیبایی که دارد، داستان را برایمان حتی خیلی غیرمنتظره‌تر از این‌‎ها هم پیش ببرد؛ ما که کنجکاوانه آماده دنبال کردن این ماجرای هیجان‌انگیز هستیم آقای طارمی؛ پس بیشتر از این میخکوب‌مان کن...