گفتگو با چند کارگر جنسی ؛ زندگی سخت تر در قرنطینه

با اعمال قوانین فاصله‌گیری اجتماعی، کلوپ‌های شبانه و روسپی خانه‌ها بسته شدند و کارگران جنسی در سراسر جهان درآمد خود را به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا یک‌شبه از دست دادند.

در هراس از تأمین زندگی و هم‌چنین سلامت خود بعضی از آنها به ارائهٔ خدمات آنلاین رو آوردند تا کار خود را به نحوی ادامه دهند و گروهی هم به امید کمک دست به دامن مؤسسات خیریه شدند.

استلا لوکاس ده سال است که در شهر ملبورن به عنوان زن اسکورت کار می‌کند و با احتیاط با شبکه‌ای از مشتریانش ارتباط برقرار می‌کند. اما با گسترش کوویدـ ۱۹ و ضرورت فاصله‌گیری اجتماعی، کار جنسی ممنوع شد و او ماند با تمام نگرانی‌هایش و همه تلاش‌هایش که بر باد رفت.

او می‌گوید: "باید بگویم که اگر من شش ماه کار نکنم بیشتر آدم‌ها مرا فراموش می‌کنند".

"من نمی‌توانم با مشتریانم تماس بگیرم و فقط با آنها حرف بزنم. در کسب‌و‌کار من این کار معنایی ندارد. ما باید با هم تماس داشته باشیم و با این شرایط امکان‌ناپذیر است".

استلا می‌گوید که پیش از همه‌گیری ویروس کرونا، بیش از حد متوسط درآمد داشت و امیدوار بود که به زودی بتواند اقساط خانه‌اش را در حاشیهٔ شهر ملبورن پرداخت کند. حالا همهٔ درآمدش را از دست داده است. او تلاش می‌کند تا کار خود را به صورت آنلاین ادامه دهد اما این روش نمی‌تواند جای تماس بدنی را بگیرد.

استلا لوکاس یک گروه حمایتی آنلاین به راه انداخته است تا در این بحران به بقیه کارگران جنسی کمک کنند

او می‌گوید: "متأسفانه، چیزهایی هست که قابل بیان نیست، من تلاش کردم تا کارم را آنلاین پیش ببرم اما بیشتر مشتری‌هایم در کار با فناوری مهارت ندارند. بعضی از مشتری‌های من حتی بلد نیستند با تلفن هوشمند کار کنند".

هر چند دولت‌ها برنامه‌هایی برای بازگشایی رستوران‌ها و کافه‌ها دارند اما خبری از باز شدن کسب‌و‌کار‌های جنسی نیست. این شرایط نامعلوم همراه با خیلی از ناشناخته‌هایی که خود این ویروس را احاطه کرده است باعث نگرانی عمیق بسیاری از کارگران جنسی شده است.

او می‌گوید: "من می‌ترسم همه تلاش و کارم هیچ شود و ناچار شوم مثل روزهای اولی که این کار را شروع کردم فقط تن‌فروشی کنم. او نگران سلامتی مشتریانش هم هست. "آیا آنها باز هم سراغ من خواهند آمد؟ شرایط خیلی نگران‌کننده‌ای است".

کمک‌هایی از طرف دولت استرالیا در اختیار کسانی که درآمد خود را به دلیل بحران کووید-۱۹ از دست داده‌اند، قرار گرفته است، اما برای اینکه مشمول این کمک‌ها قرار بگیرند کارگران باید ثابت کنند که مالیات پرداخت می‌کرده‌اند، شرطی که باعث می‌شود کارگران جنسی غیر‌رسمی از جمله مهاجران و تراجنسیتی‌ها در بیشتر موارد از این کمک‌ها محروم شوند.

بنا به نظر تیلا سندرز، استاد جرم‌شناسی دانشگاه لستر، این مشکلی است که رودرروی کارگران جنسی در کشورهایی از جهان قرار دارد.

او می‌گوید: "دولت‌ها در حمایت‌های اجتماعی از اکثریت مردم خوب عمل کرده‌اند، به‌ویژه در حمایت از افراد خویش‌فرما و دارای مشاغل آزاد اما این امر شامل کارگران جنسی نشده است.

به همین دلیل است که گروه‌های کارگران جنسی و مدافعان آنها درخواست کمک‌های اضطراری می‌کنند.

پروفسور سندرز می‌گوید: "این کمک‌ها برای نیاز‌های فوری کارگران جنسی مانند پرداخت صورت‌حساب‌ها و خرید مواد‌غذایی و مانند آن است".

بعضی از کارگران جنسی با وجود خطر جریمه‌های سنگین و قرار گرفتن در معرض ابتلا به ویروس هم‌چنان ناچارند کار کنند.

پروفسور سندرز ادامه می‌دهد: "در کشور‌های در حال‌توسعه، کارگران جنسی معمولاً نان‌آور اصلی خانواده هستند، برای خواهران و برادران‌ و فرزندان‌ و پدر‌بزرگ و مادر‌بزرگ‌شان. از این رو این فشار بر همهٔ خانواده وارد می‌شود".

نیکی آدامز از انجمن انگلیسی حمایت از کارگران جنسی هم این دیدگاه را تائید می‌کند. او به بی‌بی‌سی گفت بیشتر کارگران جنسی در بریتانیا مادر هستند و به دلیل نیاز مالی ناچارند به کار خود ادامه دهند.

اما بعضی از کارگران جنسی نمی‌توانند به کارشان ادامه دهند حتی اگر تصمیم بگیرند این کار را بکنند. در روسپی خانه داولاتدیا واقع در استان راج‌باری بنگلادش، پلیس جلوی ورودی در ایستاده است و مانع ورود مشتریان می‌شود.

این روسپی خانه یکی از بزرگ‌ترین روسپی خانه‌های جهان است، شهری با آلونک‌های حلبی و کوچه و گذر‌های تنگ و باریک که محل زندگی ۱۳۰۰ زن کارگر جنسی و ۴۰۰ فرزند آنهاست.

از ماه مارس این محل تعطیل شده است و بسیاری از زنان ساکن آن حتی برای تهیهٔ نیاز‌های روزانهٔ خود هم درمانده‌اند و نیازمند کمک سازمان‌های خیریه شده‌اند.

"نظما" که نخواست نام اصلی خود را بگوید، به ما گفت: "ما حالا نمی‌توانیم کار کنیم، در نتیجه هیچ درآمدی نداریم و این وضع نگران‌کننده است".

نظما مسئولیت سه فرزند خود را که در روستا پیش خواهرش گذاشته است، بر عهده دارد. او ۳۰ سال پیش به این روسپی خانه رفته، زمانی که فقط ۷ سال داشت. با اینکه به پول نیاز دارد اما از خطرات کار کردن در دوران همه‌گیری هم می‌ترسد.

او می‌گوید: "حتی اگر ما بتوانیم کار کنیم، زندگی مردم در معرض تهدید ویروس است. ما به هر حال از این که با مشتریان خود بخوابیم وحشت داریم، چون ممکن است بیمار باشند".

داولاتدیا در کنار رود پادما قرار دارد، که آبراه کشتیرانی بنگلادش است. این مسیری است که داکا پایتخت بنگلادش را به مناطق و استان‌های جنوبی کشور وصل می‌کند.

پیش از همه‌گیری ویروس کرونا، هر روز هزاران راننده کامیون و ماشین‌های باری از این منطقه عبور می‌کردند و محصولات کشاورزی و کالا‌های دیگر را به داکا می‌رساندند. بسیاری از زنان و بچه‌هایی که در این روسپی خانه زندگی می‌‌کنند از قربانیان قاچاق انسان هستند.

سارابانتی هودا، وکیل و فعال حقوق بشر در داکا می‌گوید: "خیلی از آنها در کودکی دزدیده و فروخته شده‌اند".

با اینکه دولت بنگلادش و سازمان‌های کمک‌رسانی محلی کمک‌های فوری برای این زنان فرستاده‌اند اما سارابانتی می‌گوید که این کمک‌ها کافی نبوده است و بعضی زنان هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.

او می‌گوید: "کمک‌های دولتی دریافت‌شده حتی کفاف خریدن یک قوطی شیر‌خشک برای بچه‌های این زنان را هم نمی‌دهد".

اوایل ماه مه، سارابانتی گروه کمک‌رسانی خصوصی به راه انداخت و بسته‌هایی از نیاز‌های ضروری برای هریک از ۱۳۰۰ زنی که در این محل زندگی می‌کردند، آماده کرد.

سارا‌بانتی می‌گوید: "زنی در میان این زنان بود که گفت یک ماه است نتوانسته است انسولین و دارو‌های دیابت خود را تهیه کند. زن دیگری گفت که از زمان شروع قرنطینه، حدود دو ماه پیش، او نتوانسته است دارو‌های تنظیم فشار خون خود را تهیه کند".

پروفسور سندرز می‌گوید که کاهش دسترسی به خدمات بهداشتی موضوعی است که در سراسر جهان کارگران جنسی با آن دست‌به‌گریبان هستند. این مشکل به‌ویژه در مناطقی حادتر است که به دلیل حضور افراد مبتلا به ایدز نیاز مداوم به داروی‌های ضد ویروس وجود دارد.

او می‌گوید: "برای دسترسی به این دارو‌ها موانع جدی وجود دارد".

پروفسور سندرز همراه با گروهی در نایروبی در کار ساخت اپلیکیشنی به نام "اوبرـ استایل" هستند که این امکان را برای کارگران جنسی فراهم می‌کند که دارو‌های مورد نیاز خود را با تلفن سفارش بدهند و آن را دریافت کنند.

او می‌گوید: "به جای اینکه آنها ناچار باشند به درمانگاه بروند، با وسایل ارتباطی دارو را به طور مستقیم برای آنها ارسال می‌کنیم".

در روسپی خانه داو‌لاتدیا، یکی دیگر از کارگران جنسی که نخواست نامش فاش شوند از دیدار با دخترش بازگشته بود، دختری که در خانه‌ای برای کودکان کارگران جنسی زندگی می‌کند.

او می‌گوید که حتی اگر روسپی خانه دوباره باز شود، مدتی طول خواهد کشید تا دوباره کار رونق بگیرد.

او می‌گوید: "مردم از آمدن نزد ما می‌ترسند، ممکن است بیمار شوند. ما هم می‌ترسیم. ما هم ممکن است از آنها بیماری بگیریم. این ترس از مبتلا شدن مدام با ماست".