داستان‌ دلخراش کرونایی‌هایی که زنده ماندند

آمار مرگ بر اثر ویروس کرونا در بریتانیا به نزدیک ۳ هزار نفر رسیده اما حال بیشتر افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند بهبود می‌یابد. برخی مبتلایان علائم نسبتا ملایم بیماری را تجربه می‌کنند و بعضی دیگر هیچ نشانه‌ای از آن را ندارند. اما در این میان عده‌ای هم هستند که کارشان به بیمارستان کشیده می‌شود. ما با سه نفر از افرادی که بعد از ابتلا به ویروس کرونا در بیمارستان بستری شده‌اند گفت و گو کرده‌ایم. این افراد سنین مختلف دارند و دور از دیگران دوران نقاهت خود را می‌گذرانند.

برای زندگی خودم و بچه‌ام مبارزه می‌کردم

کارن منرینگ ۳۹ ساله، ساکن شهر هرن بی واقع در شهرستان کنت در جنوب شرقی انگلستان است و فرزند چهارم خود را در شکم دارد. سرفه‌های مداوم و تب کارن از هفته دوم مارس آغاز شد اما کادر پزشکی بیمارستان در مورد بستری کردن او مطمئن نبود. روز ۱۱ مارس اوضاع تغییر کرد. کارن می‌گوید:‌ " با ۹۹۹ ( شماره خدمات اورژانس در برخی کشورها از جمله بریتانیا) تماس گرفتم و آنقدر بد نفس می‌کشیدم که ظرف چند دقیقه آمبولانس جلوی خانه‌مان بود. به سختی نفس می‌کشیدم بنابراین فورا دستگاه اکسیژن به من وصل کردند." نتیجه تست کرونای کارن مثبت از آب درآمد. هر دو ریه‌‌ او درگیر شده بودند و به مدت یک هفته در اتاقی در بیمارستان ایزوله شد. او می‌گوید:‌ "هیچ کس اجازه نداشت برای ملاقاتم بیاید. دوره‌ای تاریک و پر از تنهایی بود. سه یا چهار روز نمی‌توانستم از تخت بیرون بیایم. حتی توان رفتن به توالت را هم نداشتم. برای تعویض ملافه‌های تخت، باید من را می‌غلتاندند. " " وقتی نفسم بالا نمی‌آمد، باید زنگ کمک را فشار می‌دادم و منتظر کادر پزشکی می‌شدم تا پیش از آمدن پیش من لباس‌های محافظ خود را تن کنند. تمام مدت با خانواده‌ام تماس تلفنی داشتم تا به من آرامش بدهند. می‌ترسیدم بمیرم. خانواده‌ام می‌گویند خودشان را برای بدترین‌‌ها آماده کرده بودند." " برای هر نفسم مبارزه می‌کردم، برای زندگی خودم و بچه‌ام." کارن می‌گوید هیچوقت هوای خنک و تازه‌ای که موقع خروج از بیمارستان روی صورتش احساس کرد را فراموش نخواهد کرد. او می‌گوید: "من و همسرم در حالی که ماسک به صورت‌مان داشتیم و پنجره‌های ماشین را پایین کشیده بودیم به سمت خانه رفتیم. آن باد ملایم حس فوق‌العاده‌ای داشت. یک دفعه کوچک‌ترین چیزها هم برایم ارزشمند شد." کارن در حال حاضر خودش را در خانه و در اتاقی جدا از سایر اعضای خانواده قرنطینه کرده است. او دارد قوی‌تر می‌شود اما سرفه‌های خشکش هنوز ادامه دارد و این ممکن است تا چند ماه طول بکشد. کارن فکر می‌کند ویروس کرونا در سالن زیبایی محل کارش به او منتقل شده اما شاید هیچوقت از این بابت مطمئن نشود. او احتمالا هرگز نخواهد فهمید اعضای خانواده‌اش چطور از دست ویروس فرار کردند.

فقط می‌خواستم یک نفر به دادم برسد

جسی کلارک ساکن شهر شفیلد بریتانیا می‌دانست در برابر کوید ۱۹ بسیار آسیب‌پذیر خواهد بود. او بیماری مزمن کلیوی دارد و ۵ سال پیش یکی از کلیه‌هایش را درآورده‌اند. سرفه‌ و تنگی نفسی که هر روز بیشتر می‌شد، او را نگران کرد. طی چند روز حتی راه رفتن هم برایش سخت شد. جسی که ۲۶ سال سن دارد، می‌گوید: "درد زیادی هم در قفسه سینه، پشت و شکم‌ام حس می‌کردم. انگار کتک خورده بودم." دو روز بعد از این که بوریس جانسون، نخست‌وزیر بریتانیا در این کشور قرنطینه عمومی اعلام کرد، تام، نامزد جسی او را به اورژانس بیمارستان برد. به دلیل محدودیت‌های ایمنی این دو نفر را فورا از هم جدا کردند. جسی می‌گوید: " می‌ترسیدم تنها باشم. حالم انقدر بد بود که فقط می‌خواستم یک نفر به دادم برسد. به من یک ماسک سبز رنگ دادند که دور بینی‌اش سیم داشت تا روی صورت بایستد. به بخشی منتقل شدم که ظاهرا برای رسیدگی به بیماران کوید ۱۹ استفاده می‌شد. در این بخش فاصله‌گذاری اجتماعی رعایت می‌شد بنابراین هر کدام از ما محدوده خودمان را داشتیم که با دیوار از بقیه جدا می‌شد و یک تخت در آن بود." "از من آزمایش کوید ۱۹ نگرفتند. دکترم گفت نمی‌توانند از همه نمونه‌برداری کنند اما احتمالا بیماری را گرفته‌ام. او گفت دردی که حس میکنم به دلیل تورم ریه‌هایم است و باید خودم را قرنطینه کنم و مسکن بخورم." " قبلا هیچوقت مشکل تنفس نداشتم. خیلی ترسناک است که ندانی نفست بند خواهد آمد یا چیزی که حس می‌کنی برای مبتلایان به این ویروس طبیعی است یا نه. " جسی ۶ ساعت در بیمارستان بود. تام تمام این مدت در ماشین منتظر نامزدش بود و نمی‌دانست چه اتفاقی دارد می‌افتد. تام از کارکنان بخش‌ ضروری است و این زوج فکر می‌کنند احتمالا بیماری‌اش بدون نشانه‌ بوده و به طور تصادفی ویروس را به جسی منتقل کرده است. نزدیک به یک هفته بعد از ترک بیمارستان، جسی همچنان به سختی راه می‌رود و روزانه حدود ۱۸ ساعت می‌خوابد. او گاهی اوقات گرفتار حمله‌های سرفه می‌شود اما نفس کشیدن برایش راحت‌تر شده است. او می‌گوید:‌ "بعضی از جوان‌ها فکر می‌کنند آسیب‌ناپذیرند اما بیشتر آن‌ها دیگر ویروس کرونا را جدی می‌گیرند. اطلاعات زیادی وجود دارد که می‌گوید ویروس روی افراد هم‌سن و سال من تاثیر چندانی ندارد اما قطعا دارد. " استوارت بویل تقریبا مطمئن است چند هفته پیش در یکی از جلسات گروه کر که در آن آواز می‌خواند به ویروس کرونا مبتلا شده است. او می‌گوید: "در جلسه روز پنجشنبه همه فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کردیم اما تا یکشنبه عده زیادی از اعضای گروه علائمی شبیه به آنفولانزا داشتند. " طی ۱۰ روز بعد از آن، حال استوارت ۶۴ ساله بدتر هم شد. "اولش خیلی محسوس نیست. اما بعد وقتی می‌خواستم از پله‌ها بالا برم مثل پیرمردها سینه‌ام به خس خس می‌افتاد. خیلی زود دیگر حتی توان ورزش و حرکت کردن هم نداشتم. ویروس به ریه‌هایم حمله کرده بود و داشتم توان مبارزه با آن را از دست می‌دادم. " خانواده استوارت با ۱۱۱ (شماره خدمات تلفنی نظام خدمات درمانی بریتانیا) تماس گرفتند و او به بیمارستان منتقل شد. او می‌گوید: "مثل اتفاقات توی فیلم‌ها بود. من را به بخش قرمز بیمارستان ( بخش مخصوص بیمارانی که حالشان وخیم است و نیاز به رسیدگی فوری دارند) بردند. آنجا داشتند از عده زیادی از مردم آزمایش می‌گرفتند و نمونه‌برداری می‌کردند. فکر می‌کردند به ویروس کرونا مبتلا شده‌ام بنابراین به من اکسیژن وصل کردند. برای چند ساعت حس می‌کردم تنها یک نجوا با مکانی بسیار تاریک فاصله دارم و با خودم می‌گفتم شاید وقتم به پایان رسیده. اما دلم می‌خواست زنده بمانم." "می‌توانستم جنگ درون ریه‌هایم را حس کنم و برای عبور از این اوضاع به همه ذخایر بدنم نیاز داشتم. اکسیژنی که به من وصل کردند به ریه‌هایم استراحت داد و کمک کردم انرژی لازم برای بیرون انداختن بیماری از بدنم را بدست بیاورم. کارکنان ان اچ اس ( نظام خدمات درمانی بریتانیا) فوق‌العاده عمل کردند. تنها کاری که از دست‌شان برمی‌آید این است که به تو برای مبارزه با ویروس کمک کنند. واکسن یا داروی معجزه‌آسایی که بتواند تو را نجات دهد وجود ندارد. همه چیز به میزان انعطاف و توان خودت بستگی دارد. " استوارت روز شنبه از بیمارستان مرخص شد و هنوز در قرنطینه خانگی است. او برای کمک به بهبود ریه‌ها و گلویش میزان زیادی آب می‌نوشد. در این میان دوستان او در گروه کر هم از طریق اپلیکیشن کنفرانس تصویری "زوم" برایش ترانه‌ای ویژه اجرا کردند. استوارت می‌گوید: "ترانه در مورد مراقبت و حمایت از من بود. فوق‌العاده بود. خیلی طول می‌کشد تا صدایم دوباره برای خواندن مناسب شود. الان فقط می‌توانم خِرخِر کنم."