زودپز؛ کمدی دست چندم از بمباران تهران / رامبد جوان پت و مت را به سینمای ایران آورد

شایانیوز- سال های اخیر در سینمای ایران شاهد حضور پررنگ فیلم های کمدی بودیم که از قضا پر مخاطب نیز هستند و معمولا در زمان اکران خود در رسته آثار پرفروش قرار گرفتند. در این میان آثاری که به دهه شصت و سال‌های حین و پس از جنگ نقبی می زنند نیز بسیار به چشم می‌آید؛ شاهد مثال هم فیلم هایی نظیر «نهنگ عنبر»، «بمب یک عاشقانه» و «هزارپا». هرکدام از این آثار وجهی طنز را از آن سال‌ها به نمایش در آوردند و احوالات مردم در آن ایام را به تصویر کشیدند که از نظرها پنهان بود. بخش اعظمی از این طنازی‌ها نیز به جبهه و جنگ و ممنوعیت‌های موجود در آن ایام برمی‌گردد. 

شوخی شوخی؛ با شهادت هم شوخی!

«زودپز»ی‌ که رامبد جوان کارگردانی کرده و اکنون روی پرده سینما چشم نوازی می کند نیز دهه شصت و موشک باران آن ایام را دستمایه طنازی قرار داده است. یکی از ویژگی‌های این اثر که تا پیش از این به آن پرداخته نشده بود موضوع شوخی با شهادت است. حضور نوید محمدزاده در یک اثر کمدی، ساخت فیلم تاریخی توسط رامبد جوان و پرداختن به شرایط اجتماعی دوران جنگ از منظر کمدی نیز از دیگر ویژگی‌های آن است که بر جذابیت تماشای زودپز می‌افزاید.

گرفتن ماهی از آب گل آلود؛ آبشخور زودپز

دهه شصت مرکز ثقل تغییرات کشور است و گذرگاهی برای عبور از آنچه پیش از آن در جریان بود آن هم با تغییراتی خودخواسته. وفق پیدا کردن مردم با این دگرگونی ها مدتی زمان نیاز داشت؛ برخی از این آب گل آلود ماهی گرفتند و ره چند ساله را پیمودند و دیگرانی هم بودند که برای این امر نیاز به زمان داشتند. آبشخور آنچه در زودپز رقم میخورد نیز همین است. فردی که از وضع موجود ماهی‌اش را گرفته اما در این مسیر ناکام می ماند.

ناکامی در شهادت نمایشی

این اثر سینمایی روایت زندگی دو باجناق است که در خانه پدرزن خود «قدرت» زندگی می کنند. سیروس، داماد بزرگتر همسرش از دنیا رفته و قدرت به بهانه بارداری دختر دیگرش و کمبود فضا قصد بیرون کردن او را دارد. در همین اثنی ترکیدن زودپز جان پدرزن محتکر را می‌گیرد و داستان از همین جا آغاز میشود. همانطور که پیشتر ذکر آن رفت فضای فیلم در ایام بمباران ایران توسط صدام حسین می‌گذرد، این دو داماد برای دریافت عزت و احترام ناشی از قرارگرفتن در زمره خانواده شهدا قصد شهید جلوه دادن پدرزن خود را دارند؛ با هر بمباران قدرت را به دوش می‌کشند تا بلکه به درجه رفیع شهادت نائلش کنند و هر راهی را پیش می‌گیرند به سرمنزل مقصود نمیرسد.

پت و مت در سینمای ایران

تصمیم گیری های احمقانه این دو داماد از ابتدا تا انتها از مخاطب خنده می‌گیرد. در واقع «زودپز» یک کمدی نوستالژیک است که در ۱۰۸ دقیقه بدون وقفه با ایجاد شرایط طنز کلامی و رفتاری مخاطب را به خنده وا می‌دارد؛ هیچ اوج و فرودی وجود دارد و شاهد فیلمی یکدست هستیم که با تماشای پت و مت بازی‌های دو باجناق قهقهه سر خواهید داد.

یک فیلم و چند سوتی 

هرچند زودپز توانسته دو ساعتی مردم را بخنداند اما اگر بخواهیم نگاهی موشکافانه به آن داشته باشیم نواقصی را درمیابیم که به وضوح قابل رویت است و آن را به سمت کمدی فانتزی می‌برد؛ به عنوان مثال مرگ فردی با ترکیدن زودپز! یا حمل جنازه در انظار عمومی و از همه جالبتر بو نگرفتن جسد در فضای باز آن هم پس از چند روز. استفاده از موسیقی «میدونی هلاکتم» که در دهه ۷۰ ساخته شده نیز یکی از سوتی های قابل تامل این فیلم است که داستانش دردهه ۶۰ می‌گذرد. آنچه بر کاستی های این اثر می افزاید حرکت تند دوربین است؛ بخش اعظمی از فیلم با دوربین روی دست فیلمبرداری میشود و در این بین به صورت ناگهانی و با سرعتی زیاد شاهد حرکت دوربین هستیم که چشم مخاطب را اذیت میکند.

بار اصلی فیلم روی دوش تنابنده

رامبد جوان در مقام کارگردان توانسته گروه بازیگران «زودپز» را به خوبی هدایت کند و بازی خوبی از نوید محمدزاده بگیرد؛ فردی که نخستین بازی خود را در فیلمی کمدی به منصه ظهور گذاشته است. محسن تنابنده نیز با حضور در این اثر نه تنها بار بخشی از فیلمنامه را به دوش کشید بلکه تمام بار خلق لحظات کمیک هم روی دوش این بازیگر بود و به خوبی از عهده کار برآمد.