معماری خلاقانه؛ طراحی خاص ساختمان آنتونی گائودی برگرفته از آناتومی بدن زن و خطوط نرم

شایانیوز- اگر روزی گذرت به بارسلون افتاد و در خیابان هایش قدم زدی، بعید است نامی از آنتونی گائودی نشنوی. معمار مشهور اسپانیایی که لقب هایی مثل "معمار خدا"، "پیکاسوِ معماری" یا حتی "دیوانه نابغه" را به دوش میکشد. اما پشت آن همه فرم های عجیب و غریب و ساختمان های رنگارنگ، داستان مردی نهفته است که الهامش را نه از آسمان یا نقشه، بلکه از طبیعت، بدن انسان و شاید هم... دل خودش میگرفت.

از دل طبیعت تا قلب معماری

گائودی در سال ۱۸۵۲ در اسپانیا به دنیا آمد و از همان کودکی، با بیماری های مزمن مثل روماتیسم درگیر بود. همین بیماری باعث شد بیشتر وقتش را در سکوت طبیعت بگذراند، جایی که به گفته خودش "خدای بزرگ، بهترین معمار دنیاست". و شاید همین جمله، خلاصه‌ای باشد از تمام سبک معماری گائودی. او فرم ها و حجم هایی را طراحی میکرد که نه تنها مهندسان زمان خودش، بلکه حتی معماران امروز هم بعضی‌هایشان را به سختی درک می کنند. ستون هایی مثل تنه درخت، سقف هایی شبیه قوس ستون فقرات، پنجره هایی الهام گرفته از چشم، و راه پله هایی که آدم را یاد مارپیچ DNA می‌اندازد.

الهام از بدن انسان؛ معماری با طعم آناتومی

گائودی به طور خاص به آناتومی بدن انسان علاقمند بود. در طرح های او، ستون ها شبیه استخوان ران طراحی شده اند، سقف ها قوس هایی دارند مثل دنده ها، و حتی بعضی حجم های فرعی ساختمانی، الهام گرفته از مفاصل و ماهیچه اند.

در کلیسای معروف ساگرادا فامیلیا (Sagrada Familia)، اگر خوب دقت کنی، ساختار کلیسا انگار اسکلت یک انسان غول پیکر است که ایستاده و دست هایش را به آسمان بلند کرده. خیلی از فرمهای تکرارشونده در این بنا، شبیه سلول ها یا بافت های زنده هستند. گائودی باور داشت:

"طبیعت و بدن انسان کامل ترین ساختارهای مهندسی هستند، پس چرا از آنها یاد نگیریم؟"

عشق ناتمام؛ همسری که نشد

در میان این همه خلاقیت، یک جنبه پنهان زندگی گائودی، زندگی عاطفیش بود. او تنها یکبار عاشق شد؛ عاشق زنی به نام "خوسپینا" (Josefa Moreu)، معلمی جوان، آرام و متین. گائودی دل‌باخته‌اش شد و حتی برایش شعر مینوشت. اما این عشق یکطرفه باقی ماند. خوسپینا علاقه ای به ازدواج با گائودی نداشت و این ماجرا، پایان زندگی عاشقانه او شد.

بعد از آن، گائودی هرگز ازدواج نکرد. اما خیلی ها باور دارند که عشق ناتمامش به شکل استعاری در طرح هایش ادامه یافت. بعضی فرم های نرم، قوس های لطیف و رنگ های شاعرانه، یادآور تصویر ذهنیش از زنی بود که نتوانست با او زندگی کند، ولی تا آخر عمر در ذهن و طرح هایش حضور داشت.

شاید اغراق‌آمیز باشد، ولی وقتی نمای داخلی کلیسای ساگرادا فامیلیا را نگاه میکنی، بعضی میگویند احساس میکنی داری درون قلب یک زن قدم میزنی!

زندگی ساده، آثار پیچیده

گائودی برخلاف سبک زندگی پر زرق و برق بسیاری از معماران بزرگ، آدمی بسیار ساده زیست بود. لباس های معمولی میپوشید، غذای ساده میخورد و بیشتر پولش را خرج پروژه های معماریش میکرد. در سالهای پایانی زندگی، تقریبا خودش را وقف ساخت کلیسای ساگرادا فامیلیا کرده بود، پروژه ای که هنوز هم با گذشت بیش از ۱۴۰ سال کامل نشده! جالب اینکه مرگ او هم به طرز غم انگیزی ساده بود. در سال ۱۹۲۶، وقتی از کلیسا بیرون آمده بود، در خیابان تصادف کرد و چند روز بعد، در بیمارستانی معمولی از دنیا رفت. کسی باور نمیکرد این پیرمرد ژولیده، همان گائودی بزرگ باشد.

میراثی که هنوز زنده است

ساختمان های گائودی فقط سنگ و سیمان نیستند؛ انگار نفس میکشند. حالا آثارش، جزو میراث جهانی یونسکو شده اند، و سالانه میلیونها نفر برای دیدنشان به بارسلون می‌آیند. معماریش از مرز زمان گذشته و الهام بخش نسل های بعدی شده.

شاید رمز موفقیتش این بود: گائودی فقط با ذهن طراحی نمیکرد، بلکه با دلش هم شریک بود. از بدن انسان، از طبیعت، و از عشق استفاده میکرد تا فرم هایی خلق کند که هنوز هم تازه اند.