مرغ و خروس کوشین که اصلا پا نداره / نژاد عجیب الخلقه‌ای که گوشتش عین زغال سیاهه

شایانیوز- اصلا مگه میشه مرغ بدون پا باشه؟ عجیب شد! مرغ و خروس کوشین یه نژاد خونگی بزرگ هستش که از مرغ‌ های بزرگ پاپر محسوب میشه و از چین به اروپا و آمریکای شمالی در دهه‌ های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ صادر شد.. این مدل از مرغ و خروس ها اغلب برای نمایشگاه ها پرورش داده میشن که قبلا هم به نام کوشین چین شناخته می شدند.

تاریخچه مرغ و خروس کوشین یا همون شانگهای

مرغ و خروس کوشین اینجورین که از جوجه‌ های خیلی بزرگی که تو دهه های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ بودن از چین به اروپا و آمریکای شمالی آورده شدن و پرورش یافتند. این پرندگان اوایل به نام پرندگان شانگهای شناخته میشدن و بعد هم با عنوان کوشین چین خطاب شدند. گاهی وقت ها هم به عنوان تب مرغ توصیف میشن.

رنگهایی که کوشین ها دارند اغلب گاومیشی، مشکی، دارچینی، قهوه‌ ای باقرقره‌ ای، لیمویی، کبکی، نقره‌ ای گاومیشی، نقره‌ ای دارچینی و سفید هستند.

نژاد مرغ و خروس کوشین، هر دو در اندازه های کامل و کوچیک، در اولین ویرایش استاندارد برتری انجمن طیور آمریکا در سال ۱۸۷۴ گنجانده شد که خب رنگ های اصلیشون سفید، کبکی، گاومیشی و سیاه بودند. دیگر رنگ ها بعد تر به استاندارد این مرغ و خروس ها افزوده شد.

ظاهر اولیه کوشن ها به این خوشگلی نبود

بر اساس تحقیقات و تاریخچه ای که وجود داره نشون میده که این نژاد از مرغ و خروس اوایل دهه 1850 میلادی بود که از ویتنام به چین آورده شد. یکسری از اظهارات میگن کوشن ها در ظواهر اولیه شون یه شکل دیگه بودن قدشون بلندتر بوده و ظاهر و مدل پرهاشون تا به این میزان زیبا و جمع و جور نبوده.

اما اولین باری که این مرغ خیلی محبوب شد وقتی بود که صادرات مرغ و خروس کوشین به بریتانیا در زمان ملکه ویکتوریا انجام شد. در واقع پرهای زیادی که این مرغ ها داشتن باعث شد تا قصه چینی ها شکل گرفت و هدف چینی ها هم از پرورش این مرغ ها درست کردن لحاف با پرهای مرغ و خروس کوشین بود.

وقتی مرغ صنعتی میاد مرغ کوشین رو کنار میزنه

مرغ های معمولی معمولا در بخش پشتشون شیب دارند در حالی که مرغ کوشین اصلا اینطور نیست و پشتش بسیار گرد و پهن است. مرغ کوشین درست مثل مرغ برهما چون دارای وزن سنگینی هستند محبوب شده اند. اما خب با اومدن نژاد مرغ های صنعتی، این مرغ ها نیز به دیگر مرغ های خونگی و محلی پیوست خوردن و از اون بولد بودنشون افتادند. مرغ کوشین در سال ۱۸۶۵ در انگلیس و در سال ۱۸۷۴ در آمریکا به عنوان نژاد استاندارد شناخته شد. 

پرهایی که پاهای مرغ کوشین را خورده اند

اما چرا بهشون میگن بی پا؟ چون بارز ترین ویژگی این مرغ ها پاهاییست که در میون کلی پر مخفی شده است. پوست زیر پرها زرد رنگ است و در بریتانیا رنگ های شناخته شده تنها برای پرندگان بزرگ مثل سیاه، آبی، گاومیشی، فاخته، کبکی و باقرقره‌ای، و سفید می باشد. جالبه که بدونید کوشین بانتام یا کوچیک اندام توسط باشگاه طیور بریتانیا به رسمیت شناخته نمیشه. 

اما با همه این تفاسیر انجمن طیور اروپا، "مرغ بانتام یا کوچ‌ اندام نژاد پکین" رو همچون کوشین میدونه. انجمن طیور اروپا اون ۹ رنگ رو برای کوشین با اندازه کامل و بیست و چهار رنگ رو برای نوع بانتام یا کوچیک اندام فهرست کرده است.

هر یک از گونه‌ های کوچیک‌ اندام ممکنه که فر باشند و پر‌ها به سمت بیرون پیچ و تاب خورده باشند. انجمن طیور آمریکا این مرغ ها رو در 9 رنگ با اندازه کامل تشخیص میده. رنگ هایی مثل ۹ راه راه، سیاه، آبی، قهوه ای، گاومیش، طلایی، کبکی، نقره‌ای و سفید. همون رنگ‌ ها برای بانتام کوشین هم به رسمیت شناخته میشه اما چهار رنگ دیگه رو هم به رسمیت میشناسه مثل: طوسی، کلمبیایی، خالدار و قرمز. 

گوشت بافت درشت و سیاه مرغ کوشین

نژاد مرغ و خروس کوشین اغلب به شکل نمایشگاهی هستن و برای این منظور پرورش داده میشن. اونها به دیل پرهایی که دارند به جهت نشستن بر روی تخم های خود مادرانی عالی هستند که در زمستان نیز به خوبی عمل می کنند. همچنین از این نژاد مرغ برای جوجه کشی تخم ها بوقلمون و اردک نیز استفاده می شود. گوشت مرغ کوشین نیز بافتی درشت و به شدت تیره ای داره.