همسر بهرام بیضایی کیست؟ علت درگذشت استاد از زبان مژده شمسایی

شایانیوز- بهرام بیضایی نمایشنامه نویس و سینماگر برجسته 5 دی ماه در سالروز تولد 87 سالگی اش درگذشت. بیضایی که متولد 5 دی 1317 در تهران بود از تاثیرگذارترین چهره های تئاتر و سینمای معاصر ایران بود و آثاری چون مرگ یزدگرد، چریکه تارا، باشو غریبه کوچک و مسافران از جمله برجسته ترین کارهای او به شمار می رود.

بهرام بیضایی در کنار فعالیت هنری پژوهشگری برجسته در حوزه اسطوره شناسی، شاهنامه و تاریخ نمایش در ایران بود و سال های اخیر بعد از مهاجرت به آمریکا در دانشگاه استنفورد تدریس  می کرد.

همسر بهرام بیضایی از سوگ استاد نوشت:

بهرام بیضایی در سال ۱۳۴۴ با منیر اعظم رامین فر ازدواج کرد و بعد از یک سال در ۱۳۴۵ صاحب دختری شدند و نام آن را نیلوفر گذاشتند، هنوز نیلوفر یک‌ساله بود که در سال ۱۳۴۶ پسر این زوج به دنیا آمد که نام آن را ارژنگ نهادند ولی متأسفانه در صد روزگی فوت شد. سومین فرزند این زوج در سال ۱۳۵۱ به دنیا آمد که نام ان را نگار گذاشتند.

وی در ازدواج دومش در سال ۱۳۷۱ با مژده شمسایی ازدواج کرد. فرزند آخرش نیاسان در سال ۱۳۷۴ متولد شد.

مژده شمسایی  بازیگری که متولد 1347 است همسر بهرام بیضایی است. مژده شمسایی نخستین بار  سال 1370 در 23 سالگی در فیلم مسافران به کارگردانی بهرام بیضایی بازی کرده است. و بعد از آن در سگ کشی بیضایی حضور درخشانی داشت  و برای این فیلم کاندید سیمرغ بلورین نقش اول زن نامزد شد.

با اینکه مژده شمسایی را بیشتر بعنوان بازیگر می‌شناسیم، اما در حرفه‌های دیگر نیز فعال بوده است. مژده شمسایی علاوه‌بر بازیگر به‌عنوان طراح گریم و دستیار کارگردان نیز در سینما و تلویزیون فعالیت داشته است. مهم‌ترین اثر مژده شمسایی در حرفه‌ی طراح گریم، فیلم پرنده آهنین است. مهم‌ترین اثر مژده شمسایی در حرفه‌ی دستیار کارگردان، فیلم اعاده‌ی امنیت است.

دل نوشته مژده شمسایی در فراق بهرام بیضایی

زمین زیرِ پایم سست است وقتی او بر آن راه نمی‌رود
هوا برایم تنگ است وقتی او در کنارم نفس نمی‌کشد
آسمانم رنگی ندارد وقتی چشمان آسمانی‌اش به آن نمی‌نگرد
کوه‌ها مظهر هیچ‌اند وقتی ایستادگی‌اش جایی ندارد
جهانم خالی‌ست وقتی صدایم نمی‌کند
عشق تنها واژه‌ای‌ست وقتی نیست که نثارش کنم
وطنم نامی‌ست وقتی او از آن نمی‌نویسد
راه‌ها به بیراهه می‌روند وقتی به او نمی‌رسند
زندگی‌ام باری‌ست بر دوش وقتی با او نمی‌گذرد.

بهرام بیضایی کی و چرا از ایران رفت؟

بهرام بیضایی یکی از پایه‌گذاران و مؤسسان و عضو اصلی کانون نویسندگان در سال ۱۳۴۷ بود و در سال ۱۳۵۷ از آن کانون کناره‌گیری کرد. در سال ۱۳۵۲ از اداره برنامه‌های تئاتر به دانشگاه تهران منتقل شد و به‌عنوان استادیار دانشکده هنرهای زیبا کار خود را شروع کرد. وی در سال ۱۳۶۰ به علتی نامعلوم از دانشگاه تهران اخراج شد و در سال‌های ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۶ به همراه خانواده‌اش، به خارج از کشور مهاجرت کرد. در سال ۱۳۷۵ به دعوت پارلمان بین‌المللی نویسندگان در استراسبورگ اقامت نمود.

با گشایش فضا در دولت سید محمد خاتمی، در سال ۱۳۷۶ به ایران بازگشت و کار بر روی نمایش بانو آئویی نوشتهٔ میشیما یوکیو را پس از هجده سال دوری از صحنه آغاز کرد؛ و نیز کارنامهٔ بندار بیدخش را هم‌زمان در سالن چهارسو و سالن قشقایی واقع در تئاتر شهر تهران نمایش داد.

سال ۱۳۷۷ نمایشنامهٔ مجلس قربانی سنمّار را نوشت که هرگز مجال اجرایش را نیافت. سپس فیلم‌نامهٔ گفتگو با باد را نوشت و همین سال همچون بخشی از قصه‌های کیش ساختش.

بهرام بیضایی در آغازِ سال ۱۳۸۰ یک ماه به ژاپن رفت و توشه‌ای را که از نوجوانی از نمایش ژاپنی اندوخته بود پربارتر ساخت. ولی این خوشی دیری نپایید و در بازگشت درگیر مسائلی شد که برای سگ‌کشی پیش‌آمده بود: «در غیاب او شریک مالی کوشیده بود با قراردادهایی «سگ‌کشی» را از دست او خارج کند و بیضایی را وادارد که پنجاه دقیقه از فیلم را حذف کند.» بیضایی زیر بار نرفت، ولی فیلم هم به ترتیب دلخواه به نمایش‌های خارجی نرسید. بااین‌همه نسخهٔ کاملش در ایران به نمایش درآمد و اقبال فراوان یافت و پرفروش‌ترین فیلم سال ۱۳۸۰ شد.