مجوزی که نوش دارو بعد از مرگ سهراب شد؛ این فقط قصه حبیب محبیان نیست

شایانیوز- در بین اخبار منتشر شده ی چند روز گذشته، پخش صدای حبیب محبیان خواننده ی پیشکسوتی که در 21 خرداد 1395 دار فانی را وداع گفته، خبرساز شده است.

حتما قصه ی معروف غمنامه ی رستم و سهراب در شاهنامه را می دانید. پدری که بر بالین زخمی پسرش نوش دارو می آورد، غافل از اینکه  کار از کار گذشته و در بستر مرگ دیگر  این چیز ها به کار کسی نمی آید. از این افسانه که بگذریم، تاریخ واقعی نیز گاهی به  برخی رخداد های افسانه ای شبیه می شود. مثل حبیب محبیان که شوق مجوز را با خود به دیار باقی برد و اکنون که دستش از دنیا کوتاه شده، خبر مجاز شدنش بین زندگان دست به دست می شود.

حبیب خواننده ای بود که همه ی نسل ها دوستش داشتند

حبیب از زمان آغاز شهرتش که به سال 1350 بر می گردد، به جهت جنس صدای خاص، استفاده از گیتار 12 سیمی و آهنگسازی متاثر از موسیقی راک فارسی، طرفداران بیشماری را مجذوب هنر خود کرده بود. با این همه در سال 1362 به جهت ممنوعیت خواندنش در ایران، کشور را ترک کرده و در لس آنجلس ساکن شد. سپس در سال 1388 با نگارش نامه ای به رئیس جمهور وقت محمود احمدی نژاد، خواستار بازگشت به ایران شد که این درخواست نهایتا طی موافقت ضمنی و پذیرفتن برخی شرایط، مورد قبول واقع شده و حبیب به همرا خانواده اش به ایران بازگشت. وی نهایتا در خرداد 1395 چشم از جهان فرو بست.

در سال 96 و یک سال و نیم پس از مرگ حبیب محبیان اما در کمال تعجب، آن هم زمانی که همه می دانستند این خواننده زمان حیات خود  در ایران، هرگز موفق به اخذ مجوز نشده بود، برنامه ای به نام زنده رود ترانه ی مرگ قوی او را منتشر نمود.

مجوز پشت مجوز اما پس از مرگ حبیب

همچنین یک سال بعد از درگذشت این خواننده، موزیک ویدئوی دیره با صدای احمدرضا محبیان و سمیر زند و همچنین با تصویر و صدای نه چندان شفاف حبیب محبیان از دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز انتشار گرفت.

 اکنون نیز متوجه شدیم پس از گذشت 7 سال از مرگ حبیب، قطعه قبله نما که سال ها پیش تولید و منتشر شده و در زمان حیات حبیب اجازه نشر و پخش در صدا و سیما را نداشت، در شب عید قربان از شبکه ی دو سیما پخش شده و در راستای این خبر، محمد محبیان فرزند حبیب، اتفاق رخ داده را به تندی نقد نموده است.

حبیب تنها کسی نبود که در زمان حیاتش از مجوز محروم ماند

حبیب تنها خواننده ای نیست که در زمان حیات خود از حضور در عرصه های هنری محروم مانده و با داشتن پیشینه حرفه ای غنی و طرفداران متعددی که سالها با هنرش خاطره سازی کرده اند، مجبور به گوشه نشینی و کناره گیری از هنر خود می شود. به عنوان مثال می توان به ناصر ملک مطیعی بازیگر پیشکسوت سینما و  تلویزیون اشاره کرد که بعد از 25 سال دوری از سینمای ایران، تنها توانست در فیلمی به نام  نقش نگار ساخته ی علی عطشانی ایفای نقش نموده و همچنین به دعوت عوامل تولید برزخی‌ها، نقش مثبت و کوتاهی را در فیلمی بپذیرد که نامش در زمان تیتراژ پایانی به نمایش در نیامده است. وی در خصوص دوری اجباری که از سینما داشت، همواره در رنجی سخت زیست و در نهایت 4 خرداد سال 1397 و پس از 88 سال زندگی، با کوهی از حسرت چشم از جهان فرو بست.

با توجه به موارد یاد شده و مشابه دیگر و به بهانه مجوز گرفتن آهنگ حبیب محبیان پس از مرگش، امید بر آن داریم که پس از این به پیشکسوتان و هنرمندانی که با قبول شرایط و قوانین، همچنان در خاک وطن مانده و هنر خود را جست و جو می کنند، توجه بیشتری شود. کما اینکه اگر بناست عاقبت پس از مرگ مجوز هنری خویش را دریافت کنند، چه بهتر که در زمان حیاتشان از شوق این اتفاق محروم نباشند.