طولانی ترین اتوبان جهان متعلق به کدام کشور است؟

زیر ساخت های ملی در طول دهه از یک قطعه سودمند به یک نماد فرهنگی تبدیل شده اند که مصداق آن درمورد کشور آلمان کلیسای جامع کلن در آلملان غربی، برج تلویزیونی برلین و در نهایت آزاد راه های بزرگ و جالب ساخته شده در این کشور است. اما این اتوبان ها به چه علت تا این حد افسانه ای منحصر به فرد شده است؟ و اما شایعات شنیده شده در مورد آن مبنی بر اینکه رانندگان می توانند با هر سرعتی که می خواهند در آن اتوبان ها رانندگی کنند صحت دارد؟ 

اولین نکته در مورد این آزاد راه ها این است که نازی ها آنرا اختراع نکردند و ایده ساخت آن از شهر های اضافه شده به این کشور پس از جنگ جهانی دوم آغاز شد و اولین جاده عمومی با اتصال کلن و بن در سال 1932 به پایان رسید و امروزه نیز بخشی ازاتوبان 555 نیز هنوز در این کشور وجود دارد. 

هیتلر نیز پس از روی کار آمدن در سال 1933، نخستین اتوبان را برای منافع سیاسی احداث کرد و پس از آن شخصی به نام فریتس تود را به عنوان بازرس کل ساخت و ساز جاده های آلمان و به منظور افزایش اتوبان های شهری، منصوب کرد. 

تود طبق تبلیغات نازی ها، به ریشه کن کردن بیکاری در آلمان کمک بسیاری کرد و کارگران اتوبان نیز گرچه به طور داوطبانه به این کار روی نمی آوردند و ازطریق سرویس اجباری کارگری رایش به خدمت گرفته می شدند، اما می توانستند در اردوگاه هایی نزدیک به محل ساخت و ساز اتوبان ها، زندگی کنند. 

از سال 1953، اصطلاح رسمی بزرگراه های آلمان یا بزرگراه فدرال مرسوم شد و اکنون نیز یکی از اتوبان های 13 هزار کیلومتری آن به عنوان طولانی ترین و متراکم ترین سیستم های جاده ای جهان، شناخته می شود. 

اکثر بخش های این اتوبان دارای سه و یا چهار جهت و همچنین یک خط اضطراری دائمی هستند و در حالیکه این مسیر برای اکثر آلمانی ها یک منظره روزمره و غیر قابل توجه به شمار می آید، بسیاری از مردم کشور های دیگر آرزوی یکبار سفر در این اتوبان جاده ای را در سر دارند و در واقع نحوه ساخت آنرا می توان نمونه از هنر مهندسی دانست. 

این اتوبان از طریق مالیات تامین می شود اما تردد ساکنان مناطقی که از آن عبور می کنند نقشی در پرداخت این مالیات ندارد بلکه تمام هزینه های آن توسط دولت آلمان تامین و از آن نگهداری می شود. دسترسی اتومبیل ها به این اتوبان رایگان است اما طی قانونی که در سال 2005 به تصویب رسید، کامیون ها برای عبور و مرور از این آن، باید عوارض خود را پرداخت کنند. همچنن در این اتوبان اتومبیل های پلیس نا محسوس بی شماری برای ثبت تخلفات رانندگی، تردد می کنند.

البته موضوعی که بیش از هرچیز دیگری توجه بسیاری از جوانان را به این اتوبان جاده ای جلب کرده این است که آنها تصور می کنند که رانندگان با هر سرعتی که بخواهند می توانند در آن رانندگی کنند و البته به طرز حیرت آوری باید گفت که این موضوع تا حدودی درست است اما تنها بخشی از این اتوبان در میان شهر کلن تا فرانکفورت محدودیت سرعت ندارد و علت آن نیز این است که رانندگان بتوانند تا حد لزوم هیجانات خود را در حین رانندگی تخلیه کنند اما در بخش های دیگر آن همانند هر اتوبان دیگری محدودیت سرعت وجود دارد و رانندگان نیز درصورت عدم رعایت قوانین همانند هر جای دیگری در دنیا، جریمه می شوند.