تغییر محسوس سیاست خارجی چین در دوره "شی جین پینگ"

شایانیوز- مردی با روحیه آهنین لقبی است که چه در چین و چه در مجامع غربی، به شی جین پینگ، رئیس جمهور این کشور داده شده است. بسیاری از ناظران و تحلیلگران مسائل راهبردی بر این باورند که شی جین پینگ را باید از جمله رهبران سیاسی در تاریخ چین ارزیابی کرد که توانسته اند، نقطه عطف های قابل توجهی را در این کشور رقم بزنند.

فردی که به نظر می رسد یکی از بهترین گزینه ها برای چین در شرایط کنونی جهان است. شرایطی که در قالب آن منازعات جهان غرب و شرق به اوج خود رسیده و البته که تحلیل های مختلفی در مورد ظهور قطب های تازه قدرت و به طور خاص قدرت گیری چین در عرصه نظام بین الملل به عنوان یک بازیگر تعیین کننده مطرح می شود. با این همه، شی جین پینگ در دوره حضور خود در قدرت، یک تغییر مهم و محوری را در سیاست خارجی کشورش ایجاد کرده است.

در این راستا، چینی ها که از اواخر دهه 1970 میلادی، تحت تاثیر گفتمان اقتصادی دنگ شیائو پینگ، رهبر اسبق کشور خود، اولویت های اقتصادی را به مثابه چراغ راهنمایشان در عرصه سیاست خارجی تعریف کرده و همه چیز را به خدمت تحقق اهداف و منافع اقتصادی چین درآوردند، در دوره شی جین پینگ، با یک چرخش قابل توجه مواجه شده اند. چرخشی که در قالب آن بار دیگر در عین اهمیت اولویت های اقتصادی برای چین، پکن رویکردها و علایق ایدئولوژیک خود را نیز مد نظر قرار می دهد و متناسب با آن ها دست به کنشگری و اقدام در محیط بین المللی می زند.

به عنوان مثال، چین در دوره شی جین پینگ، در مساله تایوان رویکردهای به مراتب تهاجمی تری را در پیش گرفته است. حتی برخی منابع خبری به صراحت اعلام می کنند که شی جین پینگ قصد دارد که در زمان حضورش در قدرت، بار دیگر تایوان را به سرزمین مادری یعنی چین باز گرداند. موضوعی که می تواند تنش های جدی چین با جهان غرب را تحریک کند. در مورد تحولات منطقه غرب آسیا و به طور خاص جنگ غزه نیز شاهد بوده ایم که چین رویکرد بی طرفی سنتی خود را عملا کنار گذاشته و قویا از ملت و مقاومت فلسطین حمایت می‌کند.

جالب است که حتی وزارت خارجه چین نقشه تعریف شده برای رژیم اشغالگر قدس را نیز از روی نقشه ارائه شده از سوی خود حذف کرده است. البته که این ها تنها چند نمونه محدود از برجسته شدن رویکردهای سیاسی و ایدئولوژیک در سیاست خارجی چین در قیاس با اولویت های اقتصادی آن هستند. موضوعی که خود پالس های معناداری را از آمادگی چین جهت تشدید تنش ها با جهان غرب با محوریت مسائل راهبردی در آینده نزدیک مخابره می کند.