اخراج اساتید و تعلیق دومینویی وار؛ چه چیز در انتظار آینده علمی کشور است؟!

شایانیوز- بر اساس خبری که به تازگی منتشر شده است متوجه این شدیم که ظاهرا تعلیق و اخراج اساتید از دانشگاه ها طی یک سال گذشته سلسله وار بوده است. گفتنی است که فرآیند استخدام برخی اساتید رشته های علوم انسانی نیز با مشکل مواجه شده است.

اخراج اساتید گریبان یک استاد دانشگاه علامه را گرفت

از جمله اساتید اخراج شده در گروه علوم انسانی طی یکسال گذشته می توان به مهدی خویی اشاره کرد. وی که استادیار گروه جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبایی بود عناوین «جوانان و رسانه»، «روانشناسی اجتماعی» و «نظریه‌های جامعه‌شناسی» را تدریس می نمود و در چارت درسی اش تخصص او را جامعه شناسی رسانه معرفی کرده اند.و به تازگی در یک توئیت اعلام داشته که دانشگاه بعد از هفت سال تدریس با وی قطع همکاری کرده است. مهدی خویی در اینباره چنین توئیت کرده است: از خانه‌‌ام یعنی دانشگاه در حال رانده‌شدن هستم و مستاصلم که از این ظلم شکایت به کجا برم.

قصه ی پر تکرار اخراج اساتید پر از نام است

باید گفت که مهدی خویی تنها کسی نیست که در ماه های اخیر حکم اخراجش را در دستانش قرار داده و یا تعلیقش را رقم زده اند. بسیاری از این اساتید یا خودشان به شکل کاملا خودخواسته ترجیح دادند که دیگر در دانشگاه ها نباشند یا طی فضای اعتراضی کشور بعد از شهریور 1401 بنا بر دلایلی تعلیق یا اخراج شدند. گفتنی است که یک استاد دانشگاه دیگر تایید کرده که با وجود اینکه حدود 7 ترم مشغول تدریس در دانشکده علوم اجتماعی بوده است ناگهان رد صلاحیت عمومی شده و او را از تدریس منع می کنند.

اخراج اساتید یک طرف فشار وارده به آنهایی که باقی ماندند طرف دیگر

اخراج اساتید تنها موضوع قابل بحث در این خصوص نیست. چرا که خبر ها حاکی از آن هستند که غیر از اخراج و تعلیق فشار روی اساتید دانشگاه نیز طی یک سال گذشته شدت گرفته است. محمود صادقی دبیرکل انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه ها در این خصوص  می گوید. که بعضی اساتید بعد از امضای یک بیانیه ی ساده نیز تحت فشار قرار گرفته و بعد از مدتی شاهد این هستیم که خواهان حذف امضای خود می شوند. بنا بر سخنان صادقی به جهت تمامی این فشارها برخی از اساتید ترجیح می دهند حتی ماجرای تعلیق یا اخراجشان را رسانه ای نکرده و مسکوت باقی بگذارند.

اخراج اساتید فرهیخته چه تاثیری بر بدنه دانش کشور دارد؟

شکی نیست که اخراج اساتید و یا تعلیق آنها احتمالا بنا بر دلایلی است که برای تصمیم گیرنده های این مقوله شفاف  و حتی مفید تلقی می شود. لذا سخنی نیز در خصوص واکاوی چرایی این مسئله و صلاح و مصلحتش باقی نمی ماند. اما موضوع اینجاست که کرسی دانشگاه ها محلی برای به اشتراک گذاشتن اندیشه و بسط آن است. کما اینکه وقتی فردی به درجه ای از دانش رسید که شانه به شانه ی قشر جوان سالها دانش اندوزی کرده و اکنون به بهترین نحو آن را به اشتراک گذاشته است اگر به هر دلیلی کنار گذاشته شود این امکان وجود دارد که تا سالیان سال نمونه مشابهش از نظر سطح دانش یافت نشده و این خود اختلال بزرگی را در سطح آموزشی آن درس ایجاد کند.

مضاف بر اینکه گفت و گو و یا مخالفت در یک زمینه و حتی موافقت با آن اگرچه که درست باشد یا نادرست اما آیا صحیح است که سوابق و تحصیلات یک فرد فرهیخته را پایمال ساخته و بعد از سالها تلاش برای گسترش دانش تنها به یک دلیل خانه نشینش کند؟! در گذشته چنین بود که اگر استادی به سنین کهنسالی می رسید و بازنشسته می شد نیز به جهت برخورداری از سطح بالای دانش همچنان به صورت افتخاری دعوت به کار می شد. این روزها اما نمیدانیم با حذف فرهیختگان چه چیز در انتظار آینده ی علمی کشور خواهد بود.