آقای احمدی لطفا یک سوزن به خودتان بزنید سپس یک جوالدوز به دیگران
در جریان دربی بزرگ تهران، محمدرضا احمدی اظهاراتی را در خصوص تبلیغات محیطی انجام داد که نیاز است کمی بیشتر درباره‌اش صحبت شود.
دربی شماره 97، کم‌فروغ‌تر از حد تصور بود. جدالی کم‌رمق با حداقل موقعیت گلزنی که باعث شد مخاطبان این مسابقه و طرفداران 2 تیم نسبت به آن اعتراض داشته باشند. البته که همین شهرآورد کسل کننده هم حاشیه کم نداشت.
به گزارش «شایانیوز» و به نقل از فوتبال 360، فارغ از مسائل داوری؛ تبلیغات پر تعداد محیطی که در تصاویر تلویزیونی مشخص بود هم حرف و حدیث‌های فراوانی را به وجود آورد و حتی دستمایه شوخی کاربران در فضای مجازی شد. شوخی‌هایی که هم به تعداد تبلیغات کنایه می‌زد و هم به کیفیت دربی که پایین‌تر از کیفیت آگهی‌های تجاری نصب شده در اطراف زمین ورزشگاه ازادی بود.
محمدرضا احمدی هم در این بین از کنار تبلیغات محیطی به راحتی عبور نکرد. این گزارشگر 39 ساله که برای نهمین بار دربی پایتخت را گزارش می‌کرد، چند بار در حین گزارش به تبلیغات محیطی کار گذاشته شده در اطراف زمین اشاره نمود و وجود آن‌ها به تعداد بالا و با اندازه‌های بزرگ را زشت قلمداد کرد که برای هیچ یک از علاقه‌مندان و بینندگان جالب توجه نیست.
آیا صدا و سیما و برنامه‌های آن به مخاطب احترام کافی گذاشته‌اند؟
آقای گزارشگر پر بیراه نگفت؛ تعداد تبلیغات محیطی بیش از حد استاندارد بود و توی ذوق می‌زد. شاید حتی در برخی از دقایق و به خاطر پایین بودن سرعت بازی چشم مخاطب به جای اتفاقات درون زمین، نام برندهای حک شده در کنار زمین را شکار می‌کرد اما آیا صدا و سیمای ملی و برنامه‌های تحت پوشش آن به مخاطب در این زمینه احترام کافی را گذاشته‌اند؟
تا به حال و در چند سال اخیر بارها شاهد آن بودیم که مخاطبان تلویزیونی بسیاری از دیدارهای حساس داخلی و خارجی را به صورت کامل تماشا نکرده‌اند. تقریبا همیشه چند ثانیه اول هر نیمه پشت آگهی‌های بازرگانی که از تلویزیون پخش شده، محو شده‌اند.
تجارت تلویزیون با فوتبال
تلویزیون با استفاده از اهرمی به نام فوتبال و با سوء استفاده کردن از محبوبیت این رشته نزد فوتبال‌دوستان، پول‌های هنگفتی را از شرکت‌های تجاری دریافت کرده و آگهی‌های پرتعدادی را پخش کرده است. تبلیغاتی که حتی در زمان شروع مسابقه فوتبال هم روی آنتن می‌رود و مخاطب مجبور است تماشایش کند. چرا محمدرضا احمدی اینجا به فکر مخاطب و احترام به بیننده تلویزیونی نبوده و نیست؟
وجود اسپانسرها در برنامه‌های تلویزیونی در همه جای دنیا یک پدیده مرسوم است. بخش کوچکی از برنامه‌ها به معرفی برندهای مختلف و محصولاتشان اختصاص پیدا می‌کند و آن‌ها بخش قابل توجهی از درآمدشان را از این طریق به دست می‌آورند. با این حال مشاهده شده که برنامه‌هایی چون گزارش ورزشی، فوتبال برتر و ... قسمت قابل توجهی از برنامه‌های خود را در بهترین زمان‌هایش به تبلیغ محصولاتی عجیب اختصاص داده‌اند و اعتنایی به خواسته و علاقه مخاطب نداشته‌اند.
در آستانه شروع یک مسابقه فوتبال در لیگ قهرمانان اروپا یا بین نیمه یک دیدار مهم لیگ برتری به جای شنیدن نظرات کارشناسان و آمارهای مربوط به مسابقه مدنظر، شاهد تبلیغ محصولات عجیبی از زبان مجریانی چون محمدرضا احمدی بوده‌ایم. آیا این اقدامات زیبنده بود؟ اهمیتی به مخاطب تلویزیونی داده شد؟
سوزن و جوالدوز فراموش نشود!
باز هم باید تکرار کنیم که حجم تبلیغات محیطی دربی بیش از حد طبیعی بود و از زیبایی بصری کاسته بود اما فراموش نکنیم در فوتبالی که باشگاه‌ها نه حقی از حق پخش تلویزیونی دارند و نه امکان کسب درآمد از فروش پیراهن و غیره برایشان وجود دارد، دریافت پول از طریق تبلیغات محیطی برای هواداران و مخاطبان چندان زشت و غیر منطقی نیست و می‌توان باشگاه‌ها را درک کرد. حداقل در این صورت آن‌ها می‌توانند روی پای خود بایستند و کمتر از بیت‌المال استفاده کنند.
پس آقای احمدی لطفا یک سوزن به خودتان بزنید و سپس یک جوالدوز به دیگران. و در نهایت یک سوال بی‌ربط از محمدرضا احمدی و سازمان صدا و سیما؛ چرا دوربین باشگاه استقلال به عنوان مجری برگزاری این مسابقه به درون ورزشگاه آزادی راه داده نشد تا بتواند این بازی را برای مخاطبانش در فضای مجازی پخش کند؟
دیدگاه تان را بنویسید