مالیخولیایی کابوس وار/ تن های رنجوری که زیر رگبار شکنجه در آتش خاکستر شدند

شایانیوز- پناهگاه دیوانگان کولنی هچ (Colney Hatch)، که بعدها به بیمارستان فریرن تغییر نام داد، نه تنها یکی از تاریک‌ترین مکان‌ها در تاریخ سلامت روان است، بلکه به مثابه دنیایی از رنج، وحشت و مرگ برای بیمارانش به یادگار مانده است. این ساختمان عظیم که در قلب لندن ساخته شد، به عنوان یکی از بیمارستان‌های روانی قرن نوزدهم در میان تعداد انگشت‌شماری از چنین مکان‌هایی قرار داشت و به سرعت به یک پناهگاه برای فراموشی و شکنجه روحی تبدیل شد. تحت طراحی ساموئل داوکس و نظارت جان کونولی، این بیمارستان با الهام از معماری ایتالیایی ساخته شد. راهروهایی به طول شش مایل و مساحت ۱۱۹ هکتار، این بنا را به مکانی ترسناک تبدیل کرد که دیوارهایش تنها انعکاسی از کابوس‌های روزانه بیماران بود.

تاریکی نهفته در دیوارهای بنا

افتتاح این بیمارستان در سال ۱۸۵۱ با هزینه‌ای سنگین معادل ۴۰۰،۰۰۰ پوند (نیم میلیون دلار) توجه زیادی را جلب کرد، اما چیزی که پنهان بود، تاریکی‌ای بود که در دل این بنا نهفته بود. بیمارستان به سرعت به ظرفیت کامل خود، یعنی ۱۰۰۰ بیمار رسید. اما چیزی که پیش‌بینی نمی‌شد، این بود که این مکان به زودی در اثر فشار شدید ناشی از افزایش تعداد بیماران، به جهنم زنده‌ای تبدیل خواهد شد.

دهه ۱۸۶۰ شاهد سقوط اخلاقی این مکان بود، جایی که کارکنان از شدت خستگی و ناامیدی مجبور به ترک اصول انسانی خود شدند. بیماران خطرناک و بی‌رحم به اتاق‌های تاریک و محدود منتقل می‌شدند، جایی که هیچ امیدی برای رهایی وجود نداشت. دیوارهایی که زمانی مکانی برای درمان بودند، به زندانی تبدیل شدند که بیماران در آن برای همیشه محبوس شدند، رها شده در دل جنون و شکنجه‌های روزانه.

رخنه آتش در بند بند بیمارستان

در ۲۷ ژانویه ۱۹۰۳، یک فاجعه هولناک این مکان را به کام آتش کشید. این آتش‌سوزی به قدری سریع و وحشتناک بود که شعله‌های آن مانند دندان‌های وحشی در بدن بیمارستان رخنه کردند. بخش‌های چوبی بیمارستان باعث شدند که آتش با سرعتی غیرقابل کنترل گسترش یابد و جان ۵۲ بیمار زن را بگیرد. در گزارش‌ها آمده است که برخی از بیماران در تخت‌های خود سوختند و برخی دیگر در گوشه و کنار به خاکستر تبدیل شدند، در حالی که برخی دیگر، به ناچار، برای فرار از آتش مجبور شدند به جان دیگران حمله کنند. فریادهای وحشتناک و تلاش‌های نافرجام برای نجات جان خود، دنیای بیرونی را از آنچه در درون این جهنم در حال رخ دادن بود، بی‌خبر نگه داشت.

بقایایی حاوی استخوان های سوخته انسان

آتش‌نشانی هورنزی که اولین گروه رسید، نتواست به هیچ وجه آتش را مهار کند. شعله‌ها به قدری قوی بودند که هیچ سدی قادر به متوقف کردن آنها نبود. این آتش‌سوزی به یکی از وحشتناک‌ترین و خونین‌ترین حوادث دوران صلح در تاریخ لندن تبدیل شد. و آنچه بر جای ماند، فقط استخوان‌های سوخته و خاطراتی تلخ از فاجعه‌ای بود که هیچ گاه از یاد نخواهد رفت.

جهنم مردگانی که در عین لوکس بودن تغییر ماهیت نداد

پس از این فاجعه، بیمارستان کولنی هچ به بیمارستان فریرن تغییر نام داد، اما هیچ تغییری در ماهیت وحشتناک آن ایجاد نشد. این مکان همچنان به پذیرش بیمارانی که در جنون گرفتار شده بودند ادامه داد، تا اینکه در سال ۱۹۹۳ بسته شد. زمین آن به فروش رسید و آنچه روزگاری جهنم مردگان بود، تبدیل به مجموعه‌ای لوکس و مدرن شد. اکنون، آپارتمان‌های پرنسس پارک منور در همان مکانی ساخته شده‌اند که دیوارهای آن روزگاری فریادهای دیوانگان را به خود جذب می‌کردند. سازندگان این پروژه هیچ اشاره‌ای به تاریخ وحشتناک این مکان نمی‌کنند و آن را به عنوان یک اقامتگاه لوکس برای سلبریتی‌ها و ثروتمندان معرفی می‌کنند.

حقیقتی که در ذهن تاریخ ماندگار شد

اما هرچقدر هم که تلاش کنند تا این تاریخ خونین و تاریک را از یاد ببرند، هنوز هم در دل این دیوارهای مرموز، روح‌هایی که در میان رنج‌ها و شکنجه‌ها سوختند، حضور دارند. گذشته این مکان به هیچ‌وجه از یاد نمی‌رود و تا زمانی که کسانی باقی بمانند که حقیقت این جهنم را به یاد دارند، داستان بیمارستان فریرن هیچ‌گاه تمام نخواهد شد.