علت درگذشت حکیمه کمایی بانوی شاعر خوزستانی+ بیوگرافی

این بانوی شاعر که متولد آبادان و ساکن امیدیه بود،  در دو سالگی بر اثر شیوع بیماری فلج اطفال ،بیمار و معلول جسمی و حرکتی شد، ولی با این وجود در تمامی همایش های شعری خوزستان حضوری پررنگ داشت.

شهرام فروغی مهر، شاعر و مدیر انتشارات کتاب هرمز، در این خصوص گفت:

شاعر در کلام خود زنده است چرا که  اگرچه جسم او نیست اما جان کلام او در میان مردم و کتابها به زندگی خود ادامه می دهد و همین راز جاودانگی یک روح شاعر است.

بانو «حکیمه کمایی» شاعر، نویسنده و ترانه سرای خوزستانی، هنرمند معلول که همیشه و با وجود بیماری های جسمی و ناتوانی در حرکت، حضوری پرشور و دامنه دار در عرصه ی جشنواره ها و مجالس ادبی سطح استان داشت، به علت بیماری کرونا ، روز پنج شنبه 14 مرداد ۱۴۰۰ درگذشت و ما را تنها گذاشت.

او که از کودکی از معلولیت پا رنج می برد، این محدودیت را با وجود سختی ها و گرفتاری های زندگی، به توانمندی و حرکت بدل کرده بود و هرگز در مقابل کوه مشکلات ، کمر خم نکرد و از راه و مسیری که انتخاب کرده بود، باز نایستاد و همیشه با جدیت و شور شاعرانگی، در انجمن های ادبی و برنامه های شعرخوانی حضور می یافت و اجازه نداد که معلولیت او را از رسیدن به خواسته هایش بازدارد.

او را از سالهای دهه ی هفتاد و حضور در انجمن شعر شاعران امیدیه می شناختم و همیشه برایم شورانگیز بود که با وجود این همه سختی، همیشه پای ثابت برنامه های شعرخوانی و انجمن شعر بود و خود سال ها بعد در دوره ای مسئول انجمن شعر امیدیه شد و تلاش های او در جهت سر و سامان دادن به انجمن و به حرکت درآوردن شاعران جوان، ستودنی است.

او صاحب دو اثر است که عبارتند از: صدای پای دیروز(گرداوری و نگارش خاطرات رزمندگان امیدیه و آغاجاری) و «گورم را گم نمی کنند» (مجموعه شعر).

همچنین نمونه هایی از اشعار وی در کتاب های گروهی شاعران در خوزستان و سایر شهرهای ایران، به چاپ رسیده است. همچنین ترجمه هایی نیز از اشعار بانو کمایی توسط مترجمان مختلف انجام شده و به چاپ رسیده است.

کتاب شعر «گورم را گم نمی کنند»، مجموعه ای از اشعار سپید ایشان است که اینجانب با ویرایش و تنظیم اشعار، گردآوری کردم و در سال ۱۳۹۹ در انتشارات «کتاب هرمز» در اهواز به چاپ رساندم.

شاعران و اهالی شعر و ادب خوزستان، همیشه او را به متانت و مهربانی و خودباوری می شناسند و حرکت ستودنی او را به عنوان یک انسان، در جهت رسیدن به اهداف خود با توجه به محدودیت های جسمی، فراموش نمی کنند و می ستایند و از او به نیکی یاد خواهند کرد.