وقتی تمام ایران با این عکس خوی خون گریست

شایانیوز- هرکه گفت زندگی زیباست، بگو "خوی". خوی را بگو و بغض را قورت بده که کار ما از مرثیه و زاری گذشته. مردمانمان زمین گیرند و "یا علی" گفتن هم کارگر نیست. دست میخواهیم با آستین های بالا زده. تن میخواهیم آغشته به مام وطن.

آنقدر عاجزیم که حتی برای ناامید شدن نا نداریم. نخواهیم مرد. ما هم مرگ را پس میگیریم و هم زندگی را. چگونه بمیریم وقتی خانه ای نداریم؟ مگر مرگ شتری نبود که دم خانه همه مان مینشست؟

کلی راه مانده چه دوان دوان و چه سینه خیز می رویم حتی اگر نرسیم. اگر هم برسیم مقصد را شرمنده پای زخمی مان میکنیم.

نگذاریم خوی با رنج خو بگیرد. نگذاریم خوی سرپل ذهاب شود، نگذاریم خوی بم شود. خانه به دوشی در شان این مردم نیست؛ این مردم سفره دار مهمان بودن را نمیدانند.

آلبر کامو در کتاب بیگانه میگوید:

"برای من ماجرای مردی را نقل کردند. که دوستش به زندان افتاده بود و او شب ها بر کف اتاق می خوابید. تا از آسایشی لذت نبرد که دوستش از آن محروم شده باشد. چه کسی؟! چه کسی برای ما بر زمین خواهد خوابید؟!"

با هر تصویر، با هر قطره اشک، با هر کلمه آلوده به غم، ما هم میریزیم. باید هم بریزیم. وطنمان است شوخی که نیست.

دوباره میسازیم وطن را، خوی را، مردمانمان را. تا اگر روزی اگر گفتی خوی، بگویند "زندگی زیباست."